Jezioro

- To tak na przyszłość, wszystkim tak mówię, już mi się przyjęło. - nadal się lekko uśmiechałem. - Widzę, że cię coś gryzie, ale nie będę cię prosił o to, żebyś mi o wszystkim powiedziała i tak dalej, ponieważ wiem że mi odpowiesz, iż to nie moja sprawa... więc dalej ci nie będę zawracał głowy. - Wstałem. Stałem w wodzie po łydki, ale mnie to nie obchodziło, rzuciłem na koniec:
- Miałem nadzieję, że przynajmniej poznam twoje imię... - po tym wybiłem się i dałem nura do głębokiej wody, była letnia i przyjemnie się w niej pływało. Wynurzyłem głowę z wody, wiedziałem o tym, że całe ubranie pójdzie do kosza, ale nie obchodziło mnie to. Pływałem w miejscu spoglądając na wierzbę.

Dziewczyna w kraciastej, błękitnej koszuli i soczysto zielonych trampkach przyszła nad jezioro rozglądając się bursztynowymi oczyma. Ujrzała chłopaka, którego nie widziała jeszcze na tych terenach. Przysiadła nad brzegiem bawiąc się źdźbłem trawy.

Spuściła wzrok.
- Przepraszam, nie powinnam byla - wymamrotała neichętnie po czym posłała mu delikatny usmiech. Nie poruszała tematu jej zachowania czy też humoru, po prostu zostawiła tę sprawę jako nie wiadomą przynajmniej dla chłopaka.
- Jestem Jasoma - przedstawiła się nim jeszcze zdążył wskoczyć do wody. Odwróciła głowę w stronę odgłosu stóp. Skinęła dziewczynie na powitanie.

- Jasoma... - szepnąłem. Zobaczyłem jak nadchodzi kolejna nieznajoma mi dziewczyna. Kiwnąłem jej głową na przywitanie i powiedziałem:
- Jestem Matthew, dl..., miło mi. - byłem dosyć daleko od niej, ale wiedziałem, że mnie usłyszy. Przekręciłem głowę w stronę Jasomy.
- Nie szkodzi. - rzuciłem, wziąłem wdech i popłynąłem wgłąb jeziora.

Uśmiechnęła się delikatnie przyglądając pływającemu chłopakowi. Spojrzała w niebo po czym westchnęła splatając ręce wokół uniesionych pod brodę kolan. Hustka na jej głowie powiewała wraz z włosami razem z wiatrem.

Wynurzyłem się gwałtownie, moja głowa była ponad wodą, widziałem wszystko dookoła. Zacząłem iść w stronę lądu wynurzając się stopniowo, z mojego urania, ze mnie spływała woda. Podszedłem powoli do Jasomy.
- Może teraz ze mną porozmawiasz? - zapytałem znienacka.

- Cóż ... może - usmiechnęla sie delikatnie obserwując chłopaka.

- Od jak dawna tu jesteś? - zapytałem znienacka, nie ciągnąc kreski puściłem dalsze słowa:
- Jak tu jest? - z zaciekawieniem przyglądałem się Jasomie czekając również na jej odpowiedź.

- Cóż, niemal od zawsze - stwoerdziła po niedługiej chwili namysłu i uśmeichnęła się delikatnie
- wiesz, nie są to jakieś luksusy, ale żyje się całkiem ciekawie - dodała kiedy usłyszala kolejne pytanie. Wyprostowała nogi.

- Luksusów się nie spodziewałem. - 'wyszczerzyłem' zęby w uśmiechu.
- Nie wyglądasz na wesołą... - Nagle powiedziałem. - Kurczę... - mruknąłem pod nosem. Moje ubranie i cały ja byliśmy już prawie suszy. Wzrok przeniosłem z Jasomy na błękitne niebo.
Długo czekając na odpowiedź, rzekłem:
- Muszę lecieć, pa. - odszedłem.

Skinęła jedynie na pożegnanie i wciąż siedziała wpatrując się beznamiętnym wzrokiem w taflę jeziora. Westchnęła cicho i przejechała ręka po policzku po czym wstała i zmieniając się w wilka opuściła miejsce szybkim biegiem.

Wbiegł ciągnąc Dayo puścił ją - to wchodzisz sama czy ci pomóc hmm ?

Będąc tak ciągnięta była pochłonięta przez swoje rozmyślania.
Dlaczego faceci to debile? Dlaczego ona zawsze pozwala się tak wyciągać wszędzie? Dlaczego yaoi musi być takie fajne?
Te i inne pytania krążyły jej po tym pustym blond łbie, więc zdawało się, że nie usłyszała wypowiedzi Nikosia. Wstała, zmieniając się w dziewczynę, otrzepała się i podeszła do najbliższego drzewa. Objęła je rękoma, wbijając paznokcie w korę.
- Zmuś mnie.

- oki - zdioł spodnie,bluzę i podkoszulkę po to żeby się za moczyły - podszedł do dayo stanął za nią był oczywiście w ludzkiej postaci - puść się bo cie przytulę i sam odkleję od tego drzewa?

Oż cholera. No to ma przerąbane.
- Odejdź, siło nieczysta - mruknęła, unosząc nieznacznie brwi w górę.
- Nie widzisz, że czerpię pozytywną energię...? - dodała po chwili. Nie ruszyła się. Nie zamierzała.

- a mogłaś sobie sama wejść no ale - złapał Dayo i oderwał od drzewa wziął ją na ręce i w biegł do wody zanurzając ją i siebie - i jak miło - powiedział z lekkim uśmiechem, nadal ją trzymając

Jej cudne paznokcie wyryły osiem pięknych kresek na korze drzewa.
Cholera.
Gdy ten ją złapał, próbowała się wyrwać. Tuż przy wodzie 'odkleiła' się od niego.
I to był błąd.
Gdy on skoczył do wody, ta automatycznie znalazła się obok niego. A że nie czuła się pewnie w wodzie - w dodatku dość zimnej -, oparła się rękoma o jego głowę, tym samym wpychając ją pod wodę. A co, niech ma za swoje. Wyszczerzyła się wrednie, dopiero po dłuższym czasie puszczając go. Przykucnęła, całkiem się zanurzając. Pod woda zmieniła się w wilka. Oddaliła się od niego - wciąż będąc pod wodą - o jakieś pięć, może więcej metrów i niezauważona chyłkiem wylazła na brzeg.
Mamrocząc coś pod nosem usiadła pod drzewem, a woda wieloma strumyczkami spływała z jej kremowej sierści.

Wynurzył się - i co Dayo jeszcze raz - zaśmiał się po prostu nie można było tego nie zrobić widząc minę Dayo - przestań woda nie jest wcale taka zimna

Zmrużyła mocniej oczy.
- Nie. - powiedziała krótko i aż nazbyt stanowczo. Uderzyła mokrym ogonem o ziemię. Podniosła się, po czym otrząsnęła sierść.
Cudo. Teraz wygląda jak szczotka do kibla.
Potwornie "zadowolona" ponownie usiadła, pochylając łeb. Wkurzyła się, nie ma co.

- CO ty taka poważna jesteś - powiedział wyłażąc z wody - zmień się w człowieka bo wyglądasz jak szczotka do kibla - powiedział dziwną miną układajac się na łokciach tak żeby piasek nie przykleił mu się do pleców

"Przylizała" sobie sierść łapą. Hym, ta woda jest czasami lepsza niż żel do włosów...
- Przyszłam na te tereny z reputacją osoby poważnej i zamkniętej w sobie. Nie zamierzam jej stracić... - warknęła krótko. Zadarła łeb w górę, wbijając pytające spojrzenie w księżyc*. Westchnęła cicho, kładąc się. Ułożyła głowę na lewej przedniej łapie, którą miała wyciągniętą przed sobą.

//*Tak mi się skojarzyło z "Dear Kingom Hearts, where is my heart...?". Cii, mnie tu nie było.//

- nie musisz warczeć - powiedział do niej przenikliwym głosem ale nagle z lekki uśmiech - hmm Dayo przecież oboje wiemy że ty taka nie jesteś ,możesz tamtych oszukiwać ale mnie nie okłamiesz wiem kim jesteś

Westchnęła cicho. Podniosła się i podeszła do niego.
- Skąd wiesz? Poznałeś mnie, gdy mieliśmy około ośmiu, może dziewięciu lat. Później nagle zniknąłeś bez słowa, by po kilku latach znów się pojawić. Ponownie ulotniłeś się, gdy gang się rozpadł, a teraz znów wróciłeś. Podczas twojej nieobecności wiele mogło się zmienić... - mruknęła, siadając obok niego. Owinęła łapy ogonem.
- I domyślam się, że denerwuje cię moje ciągłe przebywanie w formie wilka. Ale ja po prostu nie potrafię odnaleźć się już jako Dayo-człowiek... - dodała po chwili, wzdychając cicho. Pochyliła łeb, wbijając wzrok w ziemię. Położyła się, by po chwili powoli zamyknąć oczy.

- No właśnie znam cie od dziecka lepiej niz kto ktokolwiek inny w dzieciństwie gdy tylko się razem bawiliśmy nie potrafiłaś być wilkiem później ja musiałem wyjechać i zostałaś sama a jako wilka znalazłaś znajomych później gdy się pojawiłem znowu zachowywałaś się i byłaś jak człowiek a teraz już nic całkiem zamknęłaś się w sobie pod wilcza postacią - pozwiedzał patrząc jej w oczy - nawet przy mnie nie chcesz się już pokazywać jako człowiek nie zapominaj ja też jestem wilkiem nie chce rozmawiać i patrzeć w twoje wilcze oczy chce widzieć Dayo tą którą poznałem tą z którą znam

Zakryła łeb łapami. Już nawet nie wiedziała, co z tym swoim cholernym życiem zrobić. Jej pazury lekko wbiły się w skórę. Ale to nie ważne.
Gdy jej gang się rozpadł chciała całkiem wymazać z pamięci swoje ludzkie życie i na zawsze już zostać wilkiem. A jeszcze lepiej by było, gdyby znalazła się w miejscu, gdzie nikt jej nie zna, nikt nie pamięta. By mogła się wmieszać w tłum zwykłych wilków. Ale nie. Wszystko zawsze musi iść nie tak, jak powinno.
Podniosła się i podeszła do jakiegoś drzewa. Usiadła pod nim, tym samym zmieniając się w dziewczynę. Przyciągnęła kolana pod brodę, objęła nogi rękoma - klasyczny emokłąb.
- Wybacz. Ale... ja nie mam już praktycznie po co istnieć jako człowiek...