Jezioro

-Hmm Green Day? Przesiąknęłaś już tym kapitalistycznym miejscem. Ja go szczerze nienawidzę.-Zaśmiał się, i spojrzał rękę i cieknąca po niej krew.-Radze ci spieprzać z tego lasu.-Mocno zaciągnął się papierosem.

Uniosła nieznacznie łuk brwiowy w górę.
- Więc dlaczego wciąż tu jesteś? - spytała tonem wypranym z emocji. Przetarła dłonią twarz, po której wartkim strumyczkiem ciekła krew.
Cholera.
- Hana to hikari makizoe ni shitari, Ima toki-hanate dore ka ni todoku made, Youkou no hikari wa kono mukou ni Ijiridasu to sugu dekisou ni - wymamrotała pod nosem tekst piosenki, a jednocześnie i swoje dawne motto.

-Bo muszę, to nie mój wybór.- Uśmiechnął się do siebie.- Po prostu mam teraz taką prace, wykonuje tylko rozkazy.- Wzruszył ramionami i zgasił papierosa, czekając na to co zrobi teraz dziewczyna.

Zmarszczyła brwi, ściągając je ciasno do oczu.
- Czyli stałeś się po prostu maszyną, która wykonuje cudze rozkazy i jest nieczuła na cudze uczucia, bo sama już ich nie posiada... - warknęła. Jednak powoli się uspokajała.

-Można tak powiedzieć, wiesz jeśli ja nie wykonam rozkazu to mnie zabija. A mi jeszcze nie spieszno do śmierci ,a to jest moja ostatnia misja- Uśmiechnął się sam do siebie.

Kąciki jej warg uniosły się w lekkim uśmieszku. Teraz przypomniały się jej stare czasy, gdy była liderką gangu. Szczerze mówiąc wyznawała takie samy zasady, co on. Rób co mówię albo zdychaj. Wzdrygnęła się lekko.
Tyle, że przeszła cudowne nawrócenie.
- Jak to - ostatnia...? - mruknęła, unosząc nieznacznie brwi w górę.

-Normalnie-Odpowiedział spokojnie.-Potem jestem już wolny i można powiedzieć że idę na emeryturę i zacznę nowe lepsze życie.- Marzył o tej wolności już naprawdę długo a teraz była na wyciągnięcie dłoni.

Jakoś nie chciało się jej w to wierzyć. O ile dobrze pamiętała ci, którzy polowali na zmiennokształtnych robili to dopóty, dopóki nie zostali zabici przez nich samych.
- Emerytura w tak młodym wieku...? - spytała, zerkając na niebo. Nie żeby ją to obchodziło ale jeden mniej to zawsze jakiś sukces.

-Tak, ja tu pracuje bo muszę. Bo inaczej wróce do Guanta Namo i spędzę tam resztę życia.-Powiedział spokojnie.-A ty była szefowa jednego z wilczych gangów jakie plany na przyszłość?-Spytał.

Zmrużyła oczy. Skąd on to wszystko o niej wie? Niezbyt się jej to spodobało.
- Skąd wiesz, że byłam liderką? Ogólnie, skąd znasz moje imię i wiesz, skąd jestem...? - wymamrotała. Westchnęła cicho.
- Szczerze mówiąc to nie wiem. Czas pokaże...

-Przecież jesteście obserwowani, każdy z was ma u nas teczkę Dayo, wiemy o was wszystko.-Powiedział spokojnie.-Ja ci bym radził stąd zwiać, taka moja mała rada.-Uśmiechnął się.

- Skoro wiecie o nas wszystko, dlaczego nigdy nie widziałam was na terenach ani Zmarzniętych Serc, ani późniejszej Płomiennej Błyskawicy...? - uniosła nieznacznie brwi w górę.
- Ja tu zostaję. Iść możesz sobie ty. - odparła bezceremonialnie.

-Dziecko...Satelity,kamery i sprzęty nagrywające. Postęp technologiczny niszczy ludzką prywatność. I tak zapewne zrobię niedługo.-Zaśmiał się.

Ach, tak. Chyba Nico miał rację, zbyt długo tkwiła samotnie na środku lasu. Czyżby zacofała się technologicznie? Możliwe. Ale za to miała więcej czasu na tworzenie.
No i do tego miała swoje stare, różowe Nintendo. Na brak zajęcia nie mogła narzekać.
A tak na marginesie - chyba zgruchotała sobie nos. Cholera.

Jasoma szukając może towarzysta, może ciszy i spokoju pojawiła się nad jeziorem. Słyszała, że ktoś tu jest, rozpoznała głos Dayo. Ten drugi też skądś kojarzyła ale nie do końca sobie go przypominała. Z wilka przemieniła się w dziewczynę, tak było bezpieczniej. Poprawiła włosy by wyglądały najbaturalniej. PRzybrała na usta delikatny uśmiech i poszła za głosem. Ku jej zdziwieniu gdy zobaczyła drugą postać stanęła jak wryta.

-Któż to nas odwiedził, no po prostu sama śmietanka wilczków.-Dotknął czoła, spływała mu po nim krew, gdyż kiedy się wywalił uderzył nią w kamień. Spojrzał na rękę ubrudzoną we krwi i piachu. Siedział dalej w rowie, z papierosem w ustach ,a w dłoniach trzymał karabin. Zastanawiał się jak to się skończy.

Słysząc szelest zerknęła w stronę, z którego dochodził dźwięk. Jej wzrok zatrzymał się na Jasomie. Skinęła jej lekko głową na powitanie.
Podniosła się. Pięknie. I po jej ulubionych spodniach. Ale nie o tym mowa. Odwróciła wzrok na Nestora. Natychmiast dostrzegła, że wciąż ma przy sobie karabin. Świetnie.
Ciekawie się to może skończyć.

- Czego tu chcesz!? - warknęła w jego stronę. Nie miałazamiaru być miła dla tego podłego palanta, tego bezczelnego chama i bezdusznego monstrum. Czekała na jego odpowiedź mierząc wzrokiem jego broń. Wszakrze ona broni nie miała, bo co jej po zębach i pazurach w porównaniu z karabinem mężczyzny?

-A tak się kręcę tu i ówdzie kochana. Dayo, może sprawdziła byś czy twój kochanek jeszcze żyje? Bo po tym nożu chyba mu coś przebiłem.-Uśmiechnął się złośliwie, a już myślał że sobie spokojni wróci, ale nigdy nie ma tego co by się chciało.

Warknęła coś cicho pod nosem.
- Byle nie kochanek - syknęła. Ej, właśnie. Przydałoby się pójść i zobaczyć, czy Nicolas jeszcze zipie.
Eee, na pewno sobie poradził. Cały czas stała plecami do drzewa, zerkając to na Jasomę, to na Nestora.

- To wracaj do tego swojego zasranego miasteczka i zostaw nas w spokoju, bo jeszcze pożałujesz, żeś tu w ogóle przyszedł! - powiedziałą tym samym, a nawet donoślejszym tonem. Cała jej twarz jakby się złościła, a ręce układały się w pięści. Bojowo nastawiona, ładnie, ładnie. Rozejrzała się przybierajac normalną minę po czym uśmiechnęła się sceptycznie i uniosła jedną brew w górę.
- Ooo... nie ma twojej świty... - głos jej brzmiał nadzwyczaj melodyjnie. Zdumiewające było, że mozna tak szybko zmienić tonację i w ogóle całość wyglądu, wyrazu, sposobu mwienia.

-I twojego Seidary.- Uśmiechnął się złośliwie.-Wiesz, może nie ma moich ludzi ale oni przynajmniej nigdy mnie nie zdradzą.-Powiedział to naprawdę złośliwie, czekał na reakcje Jasomy mogła być naprawdę zabawna. Był gotowy to walki, nie zabił by ich tylko zranił i zostawił, gdyż takie miał rozkazy.

Milczała. Postanowiła nie wtrącać się do ich rozmowy. To w końcu nie jej sprawa, prawda...? Zmrużyła nieznacznie oczy, by spod na wpół przymkniętych powiek spoglądać gdzieś w przestrzeń pomiędzy ta dwójką.
Właściwie to mogłaby teraz najzwyczajniej w świecie sobie pójść. Jednak wolała zostac, by w razie czego pomóc Jasomie.

Tego juz za dużo! W prawdzie pogodziła się z tym, że Seidara wybrał Tamarę (jeszcze czeka ją sterylizacja, oj czeka) ale to był cios poniżej pasa. W Jasomie po prostu bulgotała nienawiść do tego typa.
- Oj Nestorku, Nestorku... jak możesz być taką nieczułą męską świnią. A'propos zdrady, to nie sądzisz, że każdy kiedyś odchodzi i prędzej czy później twoja świta zostawi cię samemu sobie na pastwę losu, na pożarcie wilkom, i w przenośni i dosłownie, będą mieli cię po prostu w dupie? - opanowała się, udało się. Porywczość? Pfe?! A co to jest... no chwilowo. Czasem zaniki pamieci są dobre, bardzo dobre. Zerknęła na Dayo. Zupełnie o niej zapomniała, podeszła zgrabnie, z gracją, kilka kroków bliżej.
- A może i ty powinieneś się ustatkować kochany...? - zwróciła się do mężczyzny opierając się kusząco o pień drzewa. He, he...

-Oj chciałbym chciałbym, ale ja jestem tylko nieczułą miejską świnią. A zostawić nie zostawią, jesteśmy żołnierzami, braćmi wojny,bólu i cierpienia.- Uśmiechnął się.-W każdej chwili mogę wezwać tutaj jednostkę, są tylko na wyciągnięcie ręki ale po co?-Zaśmiał się, ta dziewczynka zawsze go bawiła.-Skoro i tak jestem już martwy, jestem duchem...-Przeładował karabin, przerażające kliknięcie odbiło się echem po lesie.