Jezioro

-Ale zimno idziemy z tąt czy nie ?? - powiedział niezbyt pasował mu ten klimat - znasz tą dziewczynę hmm??

Wzdrygnęła się, gdy przenikliwe zimno przedarło się przed jej grubą sierść. Podniosła się i stuknęła kijem u łapy o drzewo.
- Muszę powiedzieć, że fajne toto. Jakby komuś tak przyrżnąć... - mordercze fantazje przetoczyły się przez jej łeb. Jednak szybko się opanowała.
- Do miasta w takim stanie nie idę, zostaję w lesie. Ale znad jeziora ulatniam się jak najprędzej. - wymamrotała, zwracając pysk w jego stronę.

Arcana nie zauważyłam przemiany Nico w człowieka. Była zbyt zajęta swymi notatkami. Jednak gdy oderwała spojrzenie od notatnika uświatomiła sobie, że nie ma jej Shadow i tego czarnego wilka, a za to jest jakiś chłopak. Zmrużyła oczy.
"Dziwne..."
Dostrzegła swojego kota na drzewie, pod którym stali Dayo i Nicolas. Arc miała nadzieję, że ani wilczyca, ani chłopak, nic jej nie zrobią.

Kichnęła, gdy jakiś liść opadł na jej nos. Spojrzała w górę. I co dostrzegła? Białego kota, który wlepiał w nią te swoje błękitne patrzały. Zmarszczyła nos, choć wyglądało to, jakby miała zaraz kichnąć. Majtnęła ogonem, po czym spojrzała na Nico.

- Wiem - wymruczał - co robimy człowiek siedzi nam nad głowami - wyszeptał

Ziewnęła, przeciągając się.
- Ja jestem tu wciąż jako wilk, za to ty możesz mieć przesrane, bo zamieniłeś się w człowieka. - wymamrotała, spoglądając na niego wymownie. Spojrzała na swoje obandażowane rany.
- Myślę jednak, że to nie jeden z genetyków. W końcu oni mają bazę danych o zmiennokształtnych, mnie by od razu rozpoznali przez moje ślepia - burknęła, mrużąc oczy. Kota zignorowała całkowicie, choć z chęcią by go po prostu... zjadła. Drgnęła, gdy w jej pysk uderzył silniejszy podmuch wiatru.

- Co danio znów panikujesz - szep - ej ty an drzewie czemu tam siedzisz??

Prawda. Danio to baba waleczna, ale cholernie tchórzliwa. Zerknęła na niego z nutą rozbawienia.
- Liczysz na to, że jakiś domowy pieszczoszek ci odpowie? - zachichotała, unosząc kąciki warg w górę w typowo wilczym uśmiechu.

Wstał wszedł na drzewo i zdioł kota a ten nawet gonie zadrapał pogłaskał go - ty chcesz zwierzaka bo ja się z kotem nie zrozumiem

Jej oczy zwężyły się do rozmiaru małych, błyskających zielenią i złotem szparek.
- Shadow! - krzyknęła, przywołując ocicatkę.
Shadow przez chwilę kręciła się w objęciach Nicolasa, po czym... dziabnęła go w rękę, żeby puścił. Ta kocica zawsze była miła, tyle, że do czasu. Puściła się pędem w stronę właścicielki.
Arcana pogłaskała białą kocicę po głowie, po czym położyła ją sobie na lewym barku. Podniosła się, po czym bez słowa zniknęła za drzewami.

[z/t]

Parsknęła śmiechem widząc, że kot go ugryzł.
- Widzę, że cię nie lubi - wydukała przez śmiech. Jeszcze trochę, a zapewne by się udusiła. Zdziwiło ją trochę to, że dziewczyna wraz z kotem czym prędzej wyszły.
- Dobra, zaczynam mieć złe przeczucia... - wymamrotała, opanowując śmiech. Odwróciła wzrok na Nico.

-Idziemy stąd - powiedział kierując się lekkim krokiem w stonę miasta - idziesz Dayo

- Do miasta? Jako wilk nie mogę, jako człowiek tak się nie pokażę... - mruknęła, patrząc na nieco trochę jakby spode łba. Nie zauważył, jak ona teraz pięknie wygląda? Najwidoczniej tak. Doszła do wniosku, że faceci w ogóle nie dostrzegają nic.
Majtnęła ogonem. Wróć, jej ogon cały czas wprawiony był w delikatny ruch wahadłowy.

- Kołku nie idziemy na rynek się prezentować bo z bandażami na głowie też się nie zamierzam chwalić idziemy do mnie szybko się przejdzie nawet nikt nas nie zauważy choć

Wzruszyła barkami. Siłą woli opuściła uszy. No, wyglądała teraz trochę jak jakiś dziwny pies. Przynajmniej nikt nie powinien jej rozpoznać. Rozwarła nieznacznie pysk, by jeszcze bardziej się do ów zwierzęcia upodobnić.
No, teraz osoba ślepa i w ogóle nie znająca się na psach nic nie zauważy.
- Dobra, chodź byle szybko - mruknęła, po czym wykuśtykała znad jeziora.

[z/t]

Wyszedł
[z/t]

Gwałtowne, rytmiczne uderzenia wilczych łap o przymrożone już trawy dawały charakterystyczny wydźwięk, który niósł się na wiele metrów. Tamara-Wilczyca-zdecydowanie woląca tę formę od ludzkiej- pędziła ile sił w nogach, a łapy piekły ją niesamowicie. Kierunek miała jeden: JEZIORO, czyli miejsce, w którym pojawiła się tutaj po raz pierwszy. No i to miejsce, w którym poznała Seidarę. To motywowało ją jeszcze bardziej.
Gnała niemal na wyczucie, z przymrużonymi powiekami, przed oczyma wciąż mając to, co przez ostatni czas odciągało ją od wszystkiego i wszystkich, dotyczących tej krainy.

Imponującym ślizgiem na śliskich kamieniach dobiła do celu swej długiej wędrówki. Niemal natychmiast podeszła do brzegu jeziora, maczając w wodzie przemarznięte, opuchnięte łapy. Jedna z nich nawet krwawiła, ale to nie miało znaczenia. Po połknięciu kilku zbawiennych łyków płynu rozejrzała się wokół, ze smutkiem stwierdzając, że byla sama.
"To przecież było do przewidzenia. Zapomniałam o szyldach informujących o moim powrocie." Pomyślała, jak zwykle z nutą optymizmu. Po chwili ponownie pochyliła pysk, by zanurzyć go w wodzie. I nagle dotarł do niej zapach, TEN zapach... tak znany i kochany...
- Sei. - Szepnęła z nadzieją, gwałtownie wyskakując z wody. - Sei! - Zawołała, wskakując w gąszcz. - SEI! - Zawołała niemal rozpaczliwie. Dopiero wtedy, gdy po raz trzeci odpowiedziała jej cisza, a nawet cyniczny, jak się jej zdawało, szum wiatru, Tam pojęła, że łudzi się bezpodstawnie. Westchnęła ciężko i powoli, lekko, ruszyła za wątłym tropem, pozostawionym przez Seidarę bardzo dawno...