Jezioro

Jezioro znajduje się niedaleko piaszczystego wzgóza. Jest ono piękne, ma kolor błękitny oraz jest pełne ryb. Wiosną i latem woda jest cieplutka, można w niej popływać. U jego brzegu rośnie ogromna, stara i zarazem piękna wierzba, a w pobliżu znajdują się kwiaty takie jak: bratki, tulipany, róże, lawendy, bzy, lilie, a w wodzie lilie wodne. Na zimę woda zamarza i jest bardzo śliska.

Było krótko przed południem iście upalnego dnia. Słońce grzało niemiłosiernie, a na niebie nie było jak na złość żadnej, nawet najmniejszej chmurki. Skwar był bezlitosny przez co wokół panowała cisza- wszystkie stworzenia pochowały się w swoich chłodniejszych domach.
Ale właśnie na taką pogodę niecierpliwie wyczekiwał Seidara podczas tych chłodnych deszczów jakie ostatnio nawiedzały tutejsze rejony. Był już ponad tydzień pod czujną opieką Jasomy i Ran więc wyglądał znacznie lepiej niż w chwili gdy przybył. Mniejsze rany zagoiły się niemal całkowicie, większe ładnie się goiły. Siniaki powoli znikały, a on sam zaczął przybierać na wadze. Natomiast jego skóra przybrała zdrowszy odcień, a włosy, tak włosy powoli znów stawały się czarne niczym krucze pióra i lśniące. O tak, Seidara wracał do siebie i wracały mu wszystkie siły.
Czarnowłosy wyłonił się z zarośli zmierzając ku jeziorze niosąc w rękach jakieś zawiniątko. Ubrany był jedynie w jakieś obdarte spodnie, a liczne bandaże okalały jego brzuch, klatkę piersiową, nogi, ręce a nawet głowę. Przedmioty które niósł położył na brzegu, były to starannie złożone ubrania i dwa ręczniki. Przysiadł i szybkimi ruchami zaczął się 'odbandażowywać"'. Oj, gdyby Jasoma widziała co on robi z bandażami, które starannie zawiązywała jeszcze kilka godzin temu, zapewne niewiele by po nim zostało... Rozejrzał się ukradkiem jakby w obawie, że gdzieś tu siedzi po czym zaśmiał się pod nosem. Przecież on nie robił nic złego... Chciał się tylko umyć. Całe szczęście, że rany już nie krwawiły przy byle ruchu.
Wkrótce pozbył się i tych spodni, które podczas pobytu u genetyków zdołał szczerze znienawidzić, i zostawszy jedynie w bokserkach wtruchtał do wody. Jakie to było wspaniałe uczucie! Nie czekając na jakikolwiek znak zachęty dał nura i zabrał się za mycie włosów, które automatycznie choć dość opornie oklapły tworząc okazały uliz ze zwykłego artystycznego nieładu jaki nosił...

Z uwagi na nieznośną wręcz temperaturę, Air zdecydowała się poszukać odrobiny chłodu nad jeziorem. Już po chwili pod nosem przeklinała podjętą decyzję, zabijając tabuny złaknionych krwi komarów. Rozejrzała się uważnie po okolicy. Jej uwagę przykuła potężna, wiekowa wierzba nad brzegiem. Usiadła w jej cieniu i wyciągnęła swój stary, poniszczony szkicownik i ołówki, a następnie zajęła się uwiecznianiem krajobrazu.

Widząc obcą dziewczynę zmrużył lekko oczy przerywając mycie. Zaklął cicho pod nosem. I jak on się teraz wyjdzie z wody skoro za duże bokserki niezbyt chciały mu się trzymać na biodrach? Chcąc nie chcąc dokończył toaletę i wyleciał z wody jak oparzony jedną ręką trzymając bieliznę. Drugą w biegu złapał spodnie i suche bokserki, a ręcznikiem okrył się od pasa w dół. Po czym czmychnął w zarośla z cichą nadzieją, że dziewczyna jest tak zajęta rysunkiem, że go nie zauważy. Wyszedł jednak po chwili już ubrany i wysuszony z mokrymi włosami, które powoli schnąć znów zaczynały mu sterczeć. Usiadł obok swoich rzeczy i z kieszeni leżącej tam kurtki wyjął zwoje bandaża by znów się opatrzyć.

- Nie wiedziałam, że w tym jeziorze są piranie - krzyknęła do chłopaka z wrednym uśmiechem. Air zawsze była spostrzegawcza i ten sprint z jeziora nie umknął jej uwadze.
Krytycznie przyjrzała się swojemu dziełu - szkic był całkiem udany, więc zabrała się za cieniowanie.

- W takim razie już wiesz. Zostałaś ostrzeżona- odparł rozbawiony spoglądając na dziewczynę.
Właśnie skończył się bandażować. Jego dzieło może nie było idealne i jego dziewczyna szybko zauważy, że to nie jest jej autorstwa idealne opatrzenie... Cóż, był przygotowany na wszystko bo warto było się wykąpać. Założył białą koszulę trochę na niego za dużą i luźno zawiązał krawat, ha, tak zawadiacko.. Kurtkę zważywszy na upał sobie odpuścił, ale wyciągnął z jej kieszeni iPoda. Przeplątał słuchawki pod koszulą, a samo urządzenie schował do kieszeni spodni, po czym rozejrzał się wokół. O tak, teraz czuł się cudownie.

Zaalarmowana burczeniem w brzuchu, Air postanowiła wyruszyć na poszukiwanie jakichś owoców. Mężnie przemierzyła wszystkie pobliskie chaszcze i zarośla - udało jej się nazbierać mniej więcej garść poziomek i tyle samo malin. Nawet kilka jeżyn się znalazło, jednak to wciąż było za mało, by się najeść. Po raz kolejny przeklęła genetyków. W mieście nie miałabym takich głupich problemów, pomyślała.

Wegetarianka?, przemknęło mu przez myśl gdy zerknął na dziewczynę. Westchnął cicho.
- Jesteś tutaj nowa, jak widzę- zagadał.

- Tak, ciągle jeszcze nie przywykłam do... tego - mruknęła. - Cholera, czy tutaj nie ma jabłek?! - kopnęła pobliskie drzewko z irytacją. Wiedziała, że głód prędzej czy później zmusi ją, by wyruszyła na polowanie, ale starała się odwlekać ten moment tak długo jak się dało, byle nie musieć jeść obrzydliwego mięsa.

Sei położył się na plecach trzymając w ustach źdźbło trawy, które przed chwilą zerwał.
- Przywykniesz do tego. Początki są zawsze najtrudniejsze, jednak z czasem każdy się przyzwyczaja... Niestety taki już nas żywot, przez genetyków musimy wyrzekać się tego do czego jesteśmy przyzwyczajeni i tego co kochamy- westchnął ponuro- A jabłka? A rosną dzikie. Ten las jest pełen darów natury.- dodał zamykając oczy.

- Jeszcze się nie natknęłam. Może przez jakiś czas uda mi się zdobywać jedzenie z miasta... - powiedziała niepewnym tonem i klapnęła na ziemię ze zrezygnowaniem.

- Ze zdobywaniem pożywienia w mieście problemów nie ma, szczególnie gdy masz pieniądze- odpowiedział- Swoją drogą.. Nazywam się Seidara.

- Miło mi cię poznać - powiedziała z uśmiechem. - Ja jestem Airaenn, ale to przydługie i zazwyczaj ludzie nazywają mnie Air. Należysz do jednego z gangów, prawda? - zapytała z ciekawością.

Otworzył oczy spoglądając na nią.
- Ładnie brzmi Twe imię. Jesteś wędrowcem jak się domyślam- lekko się uśmiechnął- Tak, należę do Gangu Dzikiej Burzy- źdźbło powędrowało od jednego do drugiego kącika ust

- Dziękuję. Tak, jestem wędrowcem, jakoś siebie nie widzę w tej całej hierarchii, ale może kiedyś... Kto wie. Ale nie znam gangów, więc nie wiem, gdzie bym pasowała. Tak jest dobrze, sama kieruję swoimi działaniami - powiedziała przymykając oczy. Wymacała w kieszeni swój scyzoryk i zaczęła rzeźbić w kawałku drewna, jaki znalazła pod drzewem. Na oko wyglądało na to, że robi jakieś dziwne prostokąty. Wyszło ich około dziesięciu. Wygładziła wszystkie i na ich wierzchu zaczęła wyskrobywać kwiatowe znaki. Zadowolona z efektu na rogach każdego kwadratu zrobiła dziurkę - po dodaniu rzemyków będą to całkiem ładne bransoletki.

- Każdy jest panem swojego losu nawet jeżeli należy do gangu- rzekł spokojnie zerkając na poczynania dziewczyny- Huh, kolejny artysta plastyk jak widzę.- o tak, jeszcze za dawnych dni było wielu takich co szczyciło się umiejętnościami rysowania i rzeźby. W Seidarze odezwał się cichy głosik... Jakże on tęsknił za tym co kochał. Po odzyskaniu Jasomu brakowało mu jeszcze jego pasji jaką była muzyka i to co z nią związane. Niestety w aktualnym stanie mógł sobie pozwolić tylko na słuchanie. Z drugiej strony bał się czy wróci do dawnej kondycji...

Dość wysoki, czarnowłosy chłopak pojawił się przy jeziorze. Jego twarz nie wyrażała zbyt wiele, najwyraźniej był zamyślony. Od niechcenia spojrzał dookoła. Widząc Airaenn, kąciki jego ust drgnęły nieznacznie. Podszedł do dziewczyny, siadając obok niej.
- Yo, Air! - przywitał się, zerkając na wytwory koleżanki. Spojrzał również w kierunku chłopaka, który leżał nieopodal, i skinął mu lekko głową. Niestety, nie był zbyt rozmowny, jeśli chodziło o nieznajomych.

Japończyk zerknął na nowego zaciekawiony. Ho, kolejny przedstawiciel płci męskiej. Wygląda na to, że nie był już jedyny.
- Bry- rzekł spokojnie.

- O, cześć, Neito. I jak, udał ci się spacer? - zapytała towarzysza. - Pozwól, że ci przedstawię, to jest Seidara z Gangu Dzikiej Burzy. Sidara, to jest mój przyjaciel, Neito.

Zasalutował.
- Miło poznać- wyszczerzył się lekko

Krzewy znajdujące się nieopodal zaszeleściły a po chwili wyskoczyła z nich drobna wilczyca. Sus był długi i nim samica wylądowała zmieniła się w człowieka, lekko kończąc lot na piachu. Podeszła do jeziora, gdzie przykucnęła i zanurzyła dłonie w wodzie, by obmyć twarz. Po chwili dopiero zdała sobie sprawę, że nie jest sama. Do tej pory wydawało się, że nie spotka tu nikogo. Kątem oka, niedostrzegalnie dla innych, spojrzała w ich stronę, szybko jednak skupiając się na lustrze wody.

Neito ponownie skinął głową, uśmiechając się lekko, po czym zwrócił się do Air.
- Spacer.. można powiedzieć, że całkiem udany, choć nic ciekawego się nie zdarzyło. - wzruszył obojętnie ramionami, spoglądając na jezioro. Dopiero wówczas zauważył nowo przybyłą. Szybko jednak odwrócił od niej wzrok, niezbyt zainteresowany, i wpatrzył się w wodę.

Seidara widząc kolejną nową dziewczynę usiadł spoglądając na nią ukradkiem. O tak, gangi powoli się rozrastają... Uśmiechnął się sam do siebie.

Tam przyłapała Seidarę na tym ukradkowym spojrzeniu i uśmiechnęła się sama do siebie. Spoglądnęła na swoje odbicie, po czym wstał i uśmiechnęła się słodko na chłopaka z Burzy i wróciła do lasu. Nie odeszła jednak, bowiem tuż za pierwszą warstwą gęstej roślinności powróciła do ciała wilczycy i ułożyła się pod krzewem.

Zamrugał kilka razy obserwując nową dziewczynę i to jak znika wśród zarośli. Przez chwilę jeszcze obserwował miejsce gdzie zniknęła po czym przeciągnął się i znów legł na ziemi spoglądając w niebo