LongStreet 25

Słysząc iście obłąkańczy wrzask otworzyła oczy i poderwała się do siadu. Zaowocowało to tym, że ze swym kulawym szczęściem spadła z łóżka. Spojrzała na Nico nieprzytomnie.
- Co jest? Genetycy? Policja po mnie? Twoja rodzina się zleciała? - rozejrzała się gorączkowo, jak zwykle gadając głupoty.

-Żadne z wymienionych mam 250 mililitrów octu w ranie i chyba nie tylko cholera - wysyczał przez zaciśnięte zęby kusoo - zaczął się zwijać z bólu

Machnęła ręką, próbując się podnieść. Nic. Obróciła się, by dopiero teraz móc przejść do stanu wertykalnego.
- Zgłupiałeś?! - warknęła, od razu 'trzeźwiejąc'. Z pewnością by mu przyrżnęła, jednak powstrzymała się. Wyjęła z kieszeni spodni nic innego, jak liś szałwii i nagietka. Przytknęła je do rozciętej dłoni Nico.
- I nie drzyj się tak, z łaski swojej - mruknęła, chwytając za rolkę bandaża.

- Jak mam się nie drzeć a tak w ogóle to kto mi zrobił ta ranę cholera - zaczął ściskać sobie ręka żeby tylko ten cholerne ocet wypłynął ale coś mu tam musiało pęknąć bo zaczeło łądnie krwawić wydarł się jeszcze głośniej

Zatkała mu jadaczkę dłonią.
- Do cholery, słuchasz ty mnie? - warknęła, mrużąc oczy. Obróciła się na pięknie, po czym zaczęła penetrować szafki i szuflady w całym domu Nico. W końcu znalazła jakąś maść i wodę utlenioną.
- Odezwiesz się słowem a obiecuję, że ci kark ukręcę...
Usiadła na brzegu łóżka i chwyciła go za zranioną rękę. Mocząc wacik w wodzie utlenionej wyczyściła ranę, zaś z ziółek z własnego zbioru wycisnęła trochę soku. Powinno to jakoś uśmierzyć ból i, co najważniejsze, oczyści ranę od środka.
Niewzruszona owinęła mu dłoń bandażem, w miarę mocno go zaciskając. Zawiązała piękny supełek i 'oddała' mu jego rękę. Przymrużyła oczy.

Darł się jak cholera i co chwile odskakiwał ale dayo mocno trzymała jego biedną rączkę - Dayo ty cholero to wszystko twoja wina znowu cholera teraz obrywam od ciebie co ci się ubzdurało z tymi tabletkami - od połowy zdania mówił już cicho bo oddała mu rękę

Skierowała iście mordercze spojrzenie w jego stronę.
- Moja wina...? - syknęła. Cóż, Dayo nie pamiętała z tego nic. Zupełnie jak po libacji alkoholowej.
- Dobra, może i moja. Nie pamiętam - wzruszyła bezceremonialnie barkami
- Ale mimo wszystko nie powinno obchodzić cię to, co robię. Jestem pełnoletnia, a ty prawnie moim opiekunem nie jesteś... - wymamrotała, dość niewyraźnie.

- Ale przyjacielem tak i nie pozwolę nikomu zęby coś ci zrobił - zamknął się - idiota ,idiota ,idiota - powtarzał sobie w myślach

Prychnęła cicho.
- Niech ci będzie, Jeźdźcu Apokalipsy - położyła widoczny nacisk na dwa ostatnie słowa. Uniosła nieznacznie kąciki warg w górę.
- Nie pozwolisz nikomu, żeby coś mi zrobił? Och, jakiś ty rycerski! - zironizowała, uśmiechając się krzywo.

- To nie jest śmieszne - wymruczał ze spuszczonął głową

Przekrzywiła śmiesznie głowę w bok. Cóż, Dayo zawsze rozbawiało takie 'poważne' zachowanie Nicolasa. Kątem oka zerknęła na kalendarz. W końcu każdy ma gdzieś w domu kalendarz, nie? Zmrużyła oczy.
- ...Dzisiaj wigilia. - wymamrotała, całkowicie zmieniając temat. Podniosła się.
- Tak czy siak, na mnie już pora. Sayo~ - rzuciła na odchodnym. Przybrała postać wilka, po czym wybiegła z domu zamykając drzwi. Chwilę później oczywiście dało się słyszeć na ulicy głuchy trzask - to Dayo śmignęła przez ulicę, a zdezorientowani kierowcy dwóch aut zaliczyli widowiskową czołówkę. Zachichotała, przyglądając się temu zdarzeniu. Po chwili odwróciła się i czmychnęła w stronę lasu.

[z/t]

Nico zaczął łazić po domu położył biały obrus na stole postawił dwie świece jakieś żarcie i oczywiście szampana tylko po co mu to czyżby zamierzał TO zrobić
Założył czarną koszulę taką fajną na to kurtkę i wyszedł

Wszedł otwierając drzwi przed Dayo ciekawe jak bardzo się zdziwi

Stanęła w progu i... iść dalej nie chciała. No cóż, zamurowało ją. Nieznacznie rozchyliła usta, by coś powiedzieć. Jednak, jak na złość, nic jej przez gardło nie chciało przejść.
Pięknie. Przez całe dwanaście lat przyjaźni z Nico nawet nie pomyślałaby o czymś takim. Zamknęła usta, bo z pewnością wyglądała co najmniej... głupio.

- Mam cie wnieść na rękach czy co - powiedział nadal stał w progu - wiem ze to trochę dziwne bo to ja to wymyśliłem - jakoś głupio mu się zrobiło

Po kilkunastu sekundach udało się jej wydobyć bliżej nieokreślony dźwięk. Cóż...
- Fajnie by było... - odparła lakonicznie na jego pierwsze słowa. Jednak znając charakter Nico ten byłby zdolny to zrobić. Dlatego też nie czekając na jego reakcję wdreptała do środka.

- skoro tak chcesz to oki - zdjął kurtkę jego czarna koszula ładnie się mieniła w świetle świec podszedł do Dayo wziął ją na ręce - i jak podoba ci się - podszedł do łóżka położył dayo na nim a sam usiadł na brzegu

Nie żeby coś, ale Dayo do takiego traktowania nie przywykła. Tudzież poczuła się tak jakoś... nieswojo? No cóż.
Usiadła, kątem oka spoglądając na Nico.

- No co sama chciałaś - patrzył jej prosto w oczy nad nimi była jemioła magia świąt czy co

- Nie wyczuwałeś w tym zdaniu... ironii? - bąknęła, mrużąc oczy. Uniosła wzrok na sufit. O zgrozo, zobaczyła jemiołę. Nie, iie, no, nain czy jak oni tam jeszcze mówią. Ponownie przeniosła wzrok na Nico.
Właśnie dlatego Dayo nienawidziła świąt.

- Nie nie wyczuwałem ale teraz na nieszczęście czuje coś innego też nie lubię świąt - coś dziwnego mu się dzieło w brzuchu - ty też to czujesz to chyba złe

Uniosła lewą brew w górę. Co niby miała czuć? Spojrzała na niego pytająco.
- Magia świąt? - parsknęła, uśmiechając się lekko. Spojrzała na tę przeklętą jemiołę po raz kolejny, po czym westchnęła. Dobra, niech będzie.
- Nienawidzę tradycji... - wymamrotała jedynie, zbliżając się do Nico. Przełamując się... pocałowała go.
No, a teraz wszyscy robimy 'Awww!'.

Co prawda on też nie nieawizowani świąt ale cóż to się chyba zmieni gdy poczuł usta dziewczyny objął ja ramionami wplótł ręce w jej długie włosy nie przerywał pocałunku

No cóż. W normalnej sytuacji teraz zapewne odskoczyłaby jakby Ivan ją z kranem gonił oparzona. niemniej, tym razem po prostu nie chciała przestawiać. Ale kto tam dziwaka zrozumie i wniknie do jego chorego umysłu? Właśnie.
***
Mimo wszystko, w końcu odsunęła się nieznacznie od Nico. Spojrzała na niego kątem oka, uśmiechając się lekko. Cóż, uśmieszek był sztuczny, ale liczą się chęci, nie?