LongStreet 25

No cóż nic specjalnego łózko, telewizor, łazienka co prawda Nico nie był przyzwyczajony do takich mieszkań no ale,gdzie twoja lodówka tam i dom twój

Wszedł trzaskając drzwiami cały przemoczony pierwsze co łazienka poszedł się wykąpać gdy wyszedł w telewizji włączył swój ulubiony kanał muzyczny Nico od zawsze śpiewał i grał na gitarze wychodziło mu to do tego stopnia dobrze że aż pozwolono mu występować w bardzo wielu teledyskach tak taniec , śpiew i gra to chyba poza sportami ekstremalnymi jego ulubione zjecie.Wyrzucił tamto ubranie,zakładając nowe czyste jak zwykle na czarno to chyba jego ulubiony kolor glebął się na łóżko wyjął kartkę i długopis to wyglądało jakby miał zamiar napisać piosenkę ale chyba nie bo gapił się cały czas przez okno

Długo Nikoś się nie nacieszy samotnością.
Za rogiem pojawiła się panna D. Widziała, że chłopak tędy szedł. W końcu dom lepszy, niż grota pośrodku lasu.
... Choć prawdę mówiąc Dayo spędziła w niej więcej niż połowę swego życia.
Sunąc w strugach deszczu, pojawiła się pod drzwiami. Zapukała?
Drżała lekko z zimna. Cóż, Dayo nie należy do osób przewidujących i nigdy nie zaopatrza się na zapas w bluzę. W końcu przez większość czasu jest jako wilk.

- Właź - powiedział a gdy tylko otworzyła drzwi rzucił w nią ręcznikiem trafił yeah - to na dzień dobry - jak byś się chciała umyć to łazienka jak tam - powiedział pokazując palcem drzwi na ścianie za sobą

Headshot! Znaczy HeadRęcznik...
- Ano, dobry.
Zsunęła sobie ręcznik z czerepu. W końcu z nim nic nie widziała!
- Nie, dzięki. Przeżyję. - mrukneła, po czym otarła sobie twarz.

- Czemuż to zawdzięczam ta wizytę - hmm jak go ty znalazła nie wazne

- Nudziło mi się w grocie. - wzruszyła bezceremonialnie barkami, po czym równie bezceremonialnie wtryniła się do jego mieszkanka.
- Aj, to raczej nie to samo, co kiedyś, hę...? - spytała, nie odwracając się. Stała do niego tyłem, wpatrzona w widok za oknem.
- Ale za to widoczek masz ładny. Widać instytut...

- Tii postoje tu przez kilka dni i ja tez będę znać każdego genetyka - marzenia - masz rację pamiętam jak kiedyś się z gubiłaś u mnie w domu później ci mapę rysowałem jak dojść do jednego z moich pokoju w 60 pokojowej willi z basenem oczywiście nie wliczając łazienek ,zawsze jak kogoś zapraszałem to najważniejszą rzeczą było liczenie łazienek hmm tiia

- Mmm... pamiętam - zaśmiała się cicho, odwracając się.
- Lepsze to niż willa pod mostem... - wymamrotała, właściwie sama do siebie. Hm, jakby nie patrzeć, to od czterech lat żyje, jakby to ująć, na gigancie.
Obróciła się na pięcie i spojrzała na Nico.

- Tia od bramy do domu miałem 2 k zawsze biegałem na tą odległość i do dziś się zastanawiam czemu nie zrobili tam pola golfowego - tak naprawdę to tylko ja w rodzinie jetem wilkiem a jak u ciebie

Nie odwracała od niego tępego - jakby to ujął ktoś inteligentny, przyćpanego - spojrzenia.
- Ja jedyna w mojej rodzinie jestem człowiekiem - powiedziała, mrużąc nieznacznie oczy.
Dun dun duun, cóż za dramaturgia! Ale zaraz, skoro familia Dayo była wilkami, to co się z nią działo wcześniej? To proste - w wieku siedmiu lat - czyli gdy nawiała z laboratorium - trafiła do Japonii. A stamtąd - do domu dziecka, czy jak kto woli sierocińca.
I oto wydała się tajemnica, dlaczego każdy omijał ją szerokim łukiem. No i jeszcze dlaczego nigdy nie zapraszała nikogo do siebie też...

- Łał mi zmarła mama a jaką ty mas wymówka co?? nie tylko ty miałaś trudne dzieciństwo

- Proszę cię, nie zaczynaj znowu tematu o tym, jak się żyło dziecku lasu, a jak nadzianemu dzieciakowi... - machnęła ostentacyjnie ręką. Dobra. Wie, że się wychowała wsród wilków. Ale nie wie całej reszty.
I nie powinien.

- A może być o tym jak inni chłopcy biją samotną dziewczynkę a nadziany chłopiec ją broni - lubił historyjki

Chciała coś powiedzieć, ale jednak postanowiła, że się nie odezwie. Machnęła ręką.
- Ehm. Nie moja wina, że jestem szczera i mówię, co widzę. - powiedziała po chwili namysłu, wzruszając nieznacznie barkami.
- Poza tym ich zawsze było pięciu... - oj, teraz się jej przypomniały wszystkie bójki z placu zabaw. Dobra, jeśli byłoby jeden na jeden, to zapewne by sobie dawała radę. Ale ich było PIĘCIU. Pięciu, słyszycie? Gdy trafiła na okazję, gdy się rozdzielili, wszyscy kończyli z obdrapanymi twarzami, po których pięcioma kanalikami wydrapanymi przez paznokcie panienki Dayo ciekła ciurkiem krew. Ach, jakże tęskniła do tych czasów.

- Tak ale zawsze ja tych pięciu pokonywałem sam ,to żaden wyczyn - Nick lubił się bić nie ważne na pięści ,miecze czy gołe klaty

Wytknęła mu język.
- Bo ci pomagałam! - jak najbardziej chciała przeciągnąć szalę na swoją stronę. IU z resztą nie byłoby w tym nic dziwnego - w końcu gdy tylko pojawiał się Nico, oni ją puszczali, dzięki mogła sprawnie operować rękami. Do tego kilku z nich dotąd ma zapewne ślady po wbitej stalówce jej pióra. Oj tak, Dayo lubiła atakować tym, co miała pod ręką. W tym wypadku było to pióro, choć zdarzały się przypadki, gdy ktoś dostał z jej szkicownika. A później, gdy Nico wyjechał - z nieco cięższej artylerii, bo połączonego szkicownika Dayo i Akiego.
Kąciki jej warg uniosły się lekko w górę na samo to wspomnienie.

- TAk bo cie nauczyłem - później wystarczyło żeby się pokazać i już ich nie było - tego akiego dziwne nigdy o nim nie mówiłaś

- Nie mówiłam ci o Akim...? - zdziwiła się nieco. Tyle, że prawdą to było. Nie mówiła nic. wolała przemilczeć sprawę nowego przyjaciela. Westchnęła cicho, po czym oparła się plecami o ścianę. Wcisnęła ręce do kieszeni spodni.
- Widocznie nie miałam o czym opowiadać. Po prostu razem rysowaliśmy... Przez kilka lat - kątem oka zerknęła na sufit, jakby dając mu do zrozumienia, że nie ma ochoty na drążenie tego tematu.

-Rysowaliśmy razem to zawsze się tak zaczyna - i znowu jego ulubiony uśmieszek z nutka ironi

Rzuciła mu w twarz szkicownikiem.
- Jak nie wierzysz, to przejrzyj końcówkę. Jest tak nasz pierwszy komiks, który narysowaliśmy... około dziesięć lat temu - powiedziała, wzruszając nieznacznie barkami. Hm, i oto znalazła się odpowiedź na pytanie, dlaczego szkicownik Danio jest taaaki gruby. W końcu miała tam też kilka prac wspólnych, jak i wykonanych przez Aki'ego specjalnie dla niej.
- I nie. Nie wiem, jak on ale ja nic do niego nie czułam. Między Akim a mną była taka sama więź jak między nami - czyli zwykła przyjaźń. - wzruszyła barkami.
- Poza tym myślę, że jest na mnie trochę zły, bo cztery lata temu zniknęłam bez słowa z Japonii...

Złapał rysownik brakowało milimetrów żeby ni dostał - Tiaa jasne zawsze lubiłaś artystów, nawet nie patrze nie chce wiedzieć o tam jest jeszcze zawału dostane albo nie wiem

Przewróciła oczyma.
- No przepraszam, ale nie moja wina że lubię tych, którzy tak jak ja mają artystyczną duszę...- mruknęła.
- Nie chcesz, nie oglądaj. Nie zmuszam... - mruknęła, po czym - niezbyt dyskretnie - zabrała mu szkicownik. Ponownie wrzuciła go do torebki, którą cały czas miała przewieszoną przez prawe ramię.

MIał co innego na myśli ale - no dobra hmm - nagle chwycił do ręki inną kartkę i długopis i zaczął coś pisać

Dayo zawsze należała do ludzi ciekawskich. A przynajmniej, gdy ktoś robił coś w jej towarzystwie.
Zajrzała Nikosiowi przez ramię.
- Co piszesz...? - spytała, unosząc nieznacznie brew. Jedno trzeba było przyznać - Nico miał pismo iście lekarskie. Nawet Dayo, która służyła głównie za pannę od szyfrów nie mogła się rozczytać.