Jezioro

Zerknęła kątem oka na Jas. Uniosła nieznacznie lewy łuk brwiowy w górę. Nie odezwała się słowem, nie miała po co.
Po chwili jej wzrok przeskoczył na Nestora. Co jak co, ale jego 'zabawka' jej jakoś nie bawiła ani zbytnio nie przerażała. Ale ona już tak ma. Po prostu nakłada na twarz maskę obojętności, podczas gdy w duchu targają nią sprzeczne emocje.
Ale to tylko szczegół.

Na niej zabawka pana Nestora nie zrobiła najmniejszego wrażenia. Pokerowa twarz, jak to śpiewa Lady Gaga.
- Ale ślubu nie braliście? - zgadnęła do opowieściach o bólu i cierpieniu.
- Nestor? Czy ty wciąż masz marzenia, że trafisz do nieba i spędzisz resztę zycia pływając na białych chmurkach, w białej sukience i z dzyndzlem nad głową? Muszę cię poinformować, że ty nigdy nie trafisz o tam - pokazała zgrabnie paluszkiem piękne zachmurzone niebo
- Prędzej trafisz pod moje stópki kolego - uśmiechnęła się ironicznie po czym wywierciła pod jedna z nóg dołek. Metafora piekła, dla tych co mysleć nie potrafią.

-Ha i tu cię mam jest islamistą więc zabijając cię trafie do nieba bo zabijam niewiernego.-Wstał i rozciągnął się.-A teraz jeśli pozwolisz pójdę już sobie, bo widzę że twoje chamstwo i ignorancja jest niepojęte, nawet panna Dayo umie lepiej zrozumieć więcej rzeczy niż ty,habibi.-Powiedział spokojnie, i podrapał się po szyi.

A ona wciąż trwała niewzruszona i milcząca, wlepiając puste, pozbawione jakichkolwiek emocji spojrzenie to w Nestora, to Jasomę. Ot, tak po prostu wodziła oczami, gdy któreś z nich zaczynało swój inteligentny monolog.

Wybuchnęła śmiechem
- Skarbie.. a skąd ty wiesz w co ja wierzę? Jestem ateistką mój drogi, bo dla was, nasze leśne bóstwa się nie liczą. Zabiłbys więc takiego co to jeszcze może się nawrócić wielki błąd, kara z rąk boskich, lądowanie pod ziemia, dokładnie 6 stóp. Które drzewko wybierasz? - uśmiechnęła się szeroko. Przecież teraz juz jej nawet nie zalezało czy ją zabije czy nie, chodziło o zwyczajną rozrywkę. I tak juz nikogo nie miała, więc po co stawiać zbędny opór? I tak raz już umarła... właśnie. Nie było tak strasznie...

-Powiem ci to krótko.-Odwrócił się i zaczął iść przed siebie w stronę lasu. Podniósł rękę i pokazał jej środku palec.-Pierdol sie dzieciaku.-Zaśmiał się i zniknął w gęstym lesie.-Na twarzy miał uśmiech misja mu się podobała coraz bardziej, czekał tylko kiedy będzie mógł na jej oczach rozbazgrać kogoś z jej ludzi.

- Łał. - wymamrotała cicho sama do siebie pod nosem. Zerknęła na Jasomę.
- Zabrakło mu argumentów...? - mruknęła, unosząc nieznacznie lewą brew w górę. Gdy Nestor znikł jej z oczu ponownie przybrała postać wilka. Znacznie lepiej czuła się na czterech łapach. Usiadła, owijając lewą tylną łapę ogonem.

Wybuchnęła głośnym ale i melodyjnym śmiechem. Pierdol się dzieciaku. Niemożliwe. Nie! O nie! Wkurzyła się ściągając brwi.
- Nie jestem dzieciakiem! - krzykneła oburzona nastawiając pięści i robiąc kilka kroków w przód.
- Jestem kobietą! - wypięła dumniepierś i zmierzwiła ręką włosy. Klapneła pod drzewem naburmuszona.
- Oni zawsze uciekają jak nie wiedza co powiedzieć - wymamrotała po czym zaczeła się śmiać. Dla niej to wszystko wyglądało komicznie.

Wycelował karabin w Dayo - Kiedyś szczele ci tym miedzy oczy obiecuję ,nie w mówisz mi że że umiesz polować jak można se z królikiem poradzić jak cie myśliwy schwytał a po drugie kazałem ci z za drzewa nie wychodzić idiot**- powiedział i strzelił w pobliskie drzewo efekt był taki jak by żucić w to granatem - niezłe zatrzymam to

Zerknęła na Jasomę.
- Taa... Skąd ja to znam... - bąknęła, machając ogonem na boki.
Stuliła momentalnie uszy, słysząc huk. Zaśmiała się cicho, chrypliwie.
- Oj, trzeba będzie zabrać Nikosiowi pukawkę, bo jeszcze sobie krzywdę zrobi... - mruknęła sama do siebie, po czym podniosła się.
- Jakby co, to jestem kilka metrów dalej. Tam, gdzie ten psychol Nico. - zwróciła się do dziewczyny, po czym obróciła się na swojej wilczej pięcie. Ruszyła lekkim truchtem w stronę chłopaka.
Kula uprzednio drasnęła jej ścięgno, przez co teraz lekko kulała. Ale jakby się uprzeć, to tego nie było widać.

- przez ciebie ciołku mam dziurę w boku ,bo szanownej panience torebeczki zbrakło

- No co ty chcesz! Mam tam wszystko, co mi do egzystowania potrzebne! - pisnęła niemalże, udając oburzenie. Wytknęła mu język.
- I skąd niby mogłam wiedzieć, że ten gość tam jest, co...? - to zdanie już warknęła. Usiadła, tym samym zamieniając się (znowu...) w dziewczynę. Przekrzywiła nieznacznie głowę w bok, wstając.
- Chodź... Kilka miesięcy temu zostawiłam w pewnym miejscu trochę ziółek - mruknęła, mrużąc oczy. Aa, tak. W zacisznym leśnym miejscu swego czasu składowała ziele dziurawca i nagietka.
Jak widać praktykowanie zielarstwa wreszcie się na coś przydaje.

- no cóż najwyżej się wykrwawię - szedł za nią

- To się zobaczy... - mruknęła, wodząc zimnym spojrzeniem spod na wpół przymkniętych powiek. Pogwizdywała coś cicho pod nosem, idąc przed siebie.
- Sayonara Jas~ - powiedziała, gdy tylko minęła się z dziewczyną. Po chwili zniknęła gdzieś w gąszczu lasu, a za nią i Nico.

z/t z Nico.

Skinęła jedynie nic nie mówiąc. Sama też miała się zbierać. Tak też zrobiła. Włócząc nogami zmieniła się w zwierza i wbiegła w leśny gąszcz.

Przyprowadziła ich nad piękne jezioro i położyła pod którymś z drzew. Zsunęła z pleców pokrowiec i, z mniejszej kieszeni, wydostała skrzyp. Wręczyła go siostrze, która wciąż była przytomna.
- Chyba może się wam przydac, co? - przekrzywiła zabawnie głowę w bok i, nagle, jak gdyby nigdy nic, Evv zmieniła się w wilka i pobiegła w głąb lasu.

[z/t]

- Skąd to... - nie dokończyła, bo siostra już zniknęła gdzieś w krzakach. Przewróciła nieznacznie oczyma, po czym spojrzała na nieco wymemłany skrzyp. Zmieniła się w wilka. Tak się lepiej myśli.
"Cholera, jak to się robiło... Myśl Danio, myyyśl!"
Myślenie to nie jest dobra strona Danonka. Dlatego też położyła się i... zasnęła.

//

Od kilku godzin włóczyła się po lesie razem z Silver Shadow. Gdy ocicatka zeskoczyła z jej ramienia, Arc momentalnie odwróciła głowę w jej stronę. Kocica powoli szła w stronę wilków {Bo o ile mnie pamięć nie myli, Nico w człowieka się nie zmienił}.
Spojrzenie Arcany zatrzymało się między innymi na ich ranach. Nie wyglądały najlepiej, tudzież zerknęła tylko na swoją torebkę. Powinno być w niej wszystko, co potrzebne. Cicho podeszła do owej dwójki. Jej serduszko kruszyło się, gdy tylko widziała zwierze w potrzebie. A wilki to już były wręcz jej bóstwami. Dlatego tez nie pozwoliłaby na taką np. śmierć przez chorobę wywołaną zakażeniem ran...
Podała wilkom środek uspokajający. W końcu nie wiadomo, co dzikiemu zwierzaczkowi może po łepetynie chodzić. Później zaś wyjęła najpotrzebniejsze graty. Na sam początek zwróciła się w stronę czarnego wilka. Zdziwiło ją to, że miał łeb obwiązany... szalikiem.
"Prawda, tutejsze wilki naprawdę są wyjątkowe..."
Odwiązała ów szalik, obejrzała jego czerep. Nic tu się nie działo, przemyła tylko krwawiące miejsce, nałożyła niewielką ilość maści i owinęła bandażem. Wszystko powinno być dobrze.
Teraz skupiła się na tej kremowej. Postąpiła podobnie - oczyściła rany, natarła maścią i zabandażowała. Jej uwagę przykuła jej lewa przednia łapa - najprawdopodobniej była złamana. Arcana, jak zwykle gotowa na wszystko skombinowała dwa kile, przykładając je po dwóch stronach łapy. Owinęła je bandażem, by usztywnić kończynę.
No, studia weterynaryjne się do czegoś przydały!
Po wszystkim zrobiła szybki 'przegląd'. Sprawdziła oczy, uszy, sierść. Typowa kontrola stanu zdrowia okolicznych zwierzaków. Zdziwiły ją dwie rzeczy - kolor oczy kremowej wadery i wyjątkowo zadbany stan obu wilków. Podniosła się, po czym pozbierała swoje rzeczy. Oddaliła się na odległość kilkunastu metrów, siadając po drugiej stronie jeziora. Wyjęła notes i zaczeła coś w nim intensywnie pisać.

//Nie ma to jak pomagać swojej własnej postaci~ 8D

Dayo poczuła jedynie ukłucie igły. Doszła jednak do wniosku, że to jakiś komar, który jeszcze nie zapadł w jakiś zimowy sen czy coś.
Później po prostu spała. Obudziła się dopiero, gdy coś spadło na jej czerep. Okazała się być to... młoda wiewiórka. Dayo spojrzała na nią typowo naćpanym wzrokiem, po czym kłapnęła pyskiem. Może to ją wystraszy?
Podziałało. Rudy gryzoń zwiał, a Dayo z niemożebnym zacieszem na pysku spojrzała na... bandaże? Zaraz, skąd one się tu wzięły. Zerknęła na Nico. Śpi jak zabity, więc to nie on.
Pokręciła pyskiem, układając go na prawej łapie.

Obudził się parę chwil przed nią -Dayo kto nam zrobił kuracje i to bezbolesną w porównaniu z tym co ty mi zrobiłaś z dziurą w boku - powiedział podnosząc się - auu ale się już chociaż podnieść a ty co z łapą

- Ee, myślę, że to tamta - mruknęła, wskazując pyskiem na siedzącą po drugiej stronie Arcanę. Ziewnęła, całkowicie ignorując komentarz na temat jej umiejętności zielarskich. Wyciągnęła przed siebie przednie łapy, starając się zignorować rwący ból w tej lewej. Podniosła się, sycząc i prychając coś niewyraźnie pod nosem na zmianę. Stała na sztywnych, lekko rozstawionych łapach. Co prawda trochę drżały, ale się trzymała.
To jest już połowa sukcesu.

Nie usłyszał co powiedziała Dayo zmienił się w człowieka ponieważ w wilczej postaci i tak jak spędził za dużo czasu jak na niego .Wstał zaczęło mu się kręcić w głowie o mało co sie nie wywrócił - już nigdy nie mam zamiaru iść nad tą cholerną skarpę moja głowa ,jak mogłem tak zepsuć ten drift

Zachichotała cicho. Jednak szybko zamilkła, bo zerwał się wyjątkowo silny wiatr.
- Oż. Huragan jakiś się zbliża czy co? - mruknęła sama do siebie, mrużąc oczy. Położyła się pod drzewem, mamrocząc coś niewyraźnie pod nosem. Łypnęła na niego kątem oka.
- Jesteś pewien, że możesz się tak zmieniać w człowieka? W końcu nigdy nic nie wiadomo, a ta panna może być koleżanką Nestora... - wymamrotała, odwracając łeb w drugą stronę.

-Jaka panna?gdzie?- nagle znowu zawiał ten silny wiatr a jemu zaczęło się kręcić w głowię co z powodowało bum - auu wiesz co może dla własnego bezpieczeństwa zostanę w tej pozycji co??

- Ta, co ci obwiązała łeb bandażem... - wymamrotała, mrugając teatralnie ślepiami. Zwinęła się w kłębek niczym kot, zakrywając nos puszystym ogonem. Kurde, rzuca lodem po łapach a ona siedzi przy jeziorze. Jeziorze, powiadam!
- Check my vital signs, that I am still alive... - wymamrotała niewyraźnie, zamykając oczy.
Niech ją ktoś przytuli!