Jezioro

Podszedł i przytulił ją - ja ci pomogę nie martw się - powiedział i puścił ja poszedł po ubrania bo zrobiło się chłodno wrócił do Dayo i założył jej swoja kurtkę - a tak w ogóle to co ci się podoba w wilczym świecie ?

Wzrok wbiła w bliżej nieokreślony punkt na horyzoncie.
A tak poza tym - czy mówiła już wam, że zrobiło jej się zimno? Przenikliwy dreszcz przeszył jej ciało. I w tym samym momencie na jej karku pojawiła się kurtka Nikosia. Zerknęła na niego kątem oka.
- Czyli...? Zasada zabij albo zostań zabitym...? Mi się straaasznie podoba - mrukneła tonem wypranym z emocji.

- Ja zawsze wolałem świat ludzi są tam naczosy ,internet, teledyski i jeszcze mogę wybierać czy wole pepsi czy cole i są ładniejsze dziewczyny i widzę bardziej w kolorach - nie chciało mu się wymieniać reszty

Przez dłuższą chwilę siedziała cicho.
- Taa, naczosy. - mruknęła, przewracając teatralnie oczami.
- Nie przypominaj mi o nich. Po ostatniej libacji alkoholowej z nachosami w roli pobocznej nigdy już na nie nie spojrzę... - zaśmiała się cicho, a kąciki jej warg uniosły się w bladym uśmiechu. Wyprostowała nieznacznie nogi, a kark oparła o pień drzewa.

Usiadł koło niej- to nie wiem jakie ty jadłaś moje na srebrnej tacy były całkiem dobre- powiedział zaczynając się uśmiechać - mój dom, moje wille, moja firma, moi bracia nie mam nic poza tym miałem wszystko co chce na skinięcie palce ale miałem też obowiązki i starszych braci do pilnowania mnie jak zabrakło ojca- rozmarzył się - to było życie tęsknie do tego

Pchnęła go ręką w ramię.
- Ale chyba nie zamieniłeś się w jednego z tych, co to myślą "mam kasę - mam cały świat", nie? Bo ja ku.wicy na widok takich dostaję... - mrukneła, przekrzywiając lekko głowę w lewą stronę, nie odwracając od niego spojrzenia. Oj tak, przez zbyt długie przebywanie jako wilk często zachowuje się jakby była w swojej futrzastej postaci.

- Wiesz że nawet czasami tak ,chcą nie chcę ciebie ty tez byś się tak zachowywała - powiedział kładąc się i patrząc na księżyc- kiedy ty się bawiłaś jako dziecko z innymi ja latałem samolotem z Japonii do Hiszpanii z Hiszpanii do Grecji z Grecji do stanów w jeden dzień był w 10 krajach załatwiając sprawy za ojca każdy mi się kłaniał w pas mi wpojono że mam cały świat teraz nawet gdy nie mam pieniędzy i tak mogę mieć wszystko za darmo gdy sobie lazę po ulicy ludzie o mnie plotkują wiesz jakie to dziwne kiedy cały czas słyszysz swoje nazwisko od obcych ludzi

Wzruszyła nieznacznie barkami, opierając głowę o pień drzewa. Zamknęła oczy.
Wróć. To jej "wzruszenie barkami" wyglądało bardziej jak pojedynczy atak epileptyczny w zwolnionym tempie. Ale to szczegół.
- Wyobrażam to sobie. - wymamrotała.
- I tak poza tym - nie bawiłam się z innymi. Zawsze byłam 'ta inna', nie pamiętasz? Tamte gnojki wytykały mnie palcami i wyzywały, tylko ty byleś dla mnie miły. A gdy wyjechałeś, znowu zostałam sama. Praktykowałam moją kreskę, by spełnić swoje marzenie i zostać mangaką. I co z tego wyszło? Nic. A moje bazgroły są ohydne, ale to tylko szczegół. - mruknęła, ostatnie zdania kierując sama do siebie.

-Nadal tego nie rozumiem mnie lubili wszyscy łącznie z tobą a ciebie nikt hmm - spojrzał na siebie -co ja mam takiego w sobie że wszyscy mnie lubiąc?

- Twój charakterek? Szczerze mówiąc nie wiem. Mnie zawsze mieli za dziwną... - mruknęła. Nie otwierała oczu, jednak instynktownie - jak to wilk - skierowała twarz ku księżycowi. Wymamrotała coś niewyraźnie pod nosem, właściwie sama do siebie.

- Nie patrz na księżyc nie używaj instynktu to zbędna rzecz no chyba że się z kimś o coś zakładasz to się przydaje - tyle zakładów co on wygrał właściwie to jeszcze żadnego nie przegrał

Otworzyła oczy i uniosła nieznacznie brew w górę.
- Dlaczego...? Grozi mi przez to zamiana się w jakiegoś wilkołaczego berserkera, który wyje do księżyca jak taka jedna postać z gry, w którą grałam kilka lat temu...? - zaśmiała się cicho. Oj, i przypomniała się jej ta gierka. Ach, jako pierwsza się na nią rzuciła w sklepie. I to jeszcze za czasów przebywania w Japonii!
Nie spuszczała beznamiętnego spojrzenia od Nikosia.

- Czy ja wiem możliwe ale nie przewiduje tego - nagle pomyślał o o swoich braciach jeden prawie by się w to zamienił

Jej brew zawędrowała jeszcze wyżej w górę. Ach, tak. To przecież tak proste do wyobrażenia - Dayo jako antropomorficzny wilk z opętańczym uśmiechem, lazurowymi ślepiami, długimi pazurami i do tego rozdzierający każdego, kto tylko doń podszedł. Słodkie, nieprawdaż?

- Tiaa w szczególności że jasna blondynka z ciebie wyobraź to sobie z tą wiadomościa

Teraz to było zbyt trudne do wyobrażenia. Nawet jak na jej chory łeb.
Odgoniła od siebie tę myśl. Przecież nie jest wilkołakiem, a dziewczyną zmieniającą się w wilka. Tyle, że dla niektórych to praktycznie wychodzi na jedno.
Cholera.

- Hehe i co wyobraziłaś sobie to jasną blądynkę z niebieskimi oczami i całkiem niezła linia w postaci śliniącej się bestii co??

- Nie. To jest zbyt chore, żebym mogła to sobie wyobrazić... - mruknęła, wyciągając się na trawie. Co z tego, że zimna. Była dawniej jedną ze Zmarzniętych Serc, nieprawdaż? Przywykła do zimna.
Założyła ręce za głowę, po czym przystąpiła do gruntownej obserwacji nieba.

- To masz słaby mózg bo ja to sobie moge wyobrazić

- Gdybyś miał takie życie jak ja z pewnością miałbyś już wyschnięty na proch mózg. Ale to tylko szczegół. - mruknęła. Zmrużyła nieznacznie oczy, wbijając wzrok w jedną z gwiazd.

- Taa jasne ja w porównani do ciebie nie zwierałem pcheł tylko cały czas siedziałem w biurze na przyjęciach lub w firmie to mi powinien mózg wyparować

Przewróciła oczami.
- Ja nigdy nie miałam pcheł. - wymamrotała z nutą urazy w głosie.
- Nawet nie wiesz, jak trudna jest sztuka przetrwania w lesie. Owszem, zawsze mogłam iść do miasta jako człowiek ale wiesz przecież, że zawsze lubiłam utrudniać sobie życie... - dodała po chwili. Wolała przestać rozmawiać o sprawach neurologicznych.

- każdy jeden de*** se w lesie poradzi a jak jest jeszcze wilkiem to bułka z masłem ic na jedno spotkanie mając 8 lat i zrozum o co chodzi gościowi co w tym biznesie siedzi 20 lat i zapomniał ludzkiej mowy to dopiero jest trudne

Warknęła cicho. I on uważa, że przeżycie w lesie jest proste? A co w zimie, z dala od miasta? Nienaturalnie wychudzona, głodna, a wokół nic, tylko pustka i zamarznięta ziemia. Oj tak, to na pewno nic w porównaniu do kiszenia się w ciepłym biurze.
Wzdrygnęła się lekko, gdy tylko przypomniała sobie swoje pierwsze polowanie po tym, jak odkryła, że jest wilkiem. Jakaż ona była głupia, że chciała zapolować na grubą zwierzynę! Zgruchotane biodro i gorzki smak porażki.
Od razu humor się jej pogorszył jeszcze bardziej.

Leżał już w krzakach od kiedy pojawiła się owa para, przyglądał się im przez lornetkę ubrany w nowy rodzaj kamuflażu i strój który zatrzymuje ludzki zapach. Patrzył na upierdliwego chłopaka i na dziewczynę która za wszelką chce sie go pozbyć.-Upierdliwy...-Powiedział pod nosem patrząc dalej przez lornetkę. Było to nawet całkiem zabawne.