Piwnica na LongStreet 55a- Mieszkanie Jasomy

Jasoma nieświadoma kolejnego gościa poszła do miejsca zwanego kuchnią, które było jedynie oddzielone blatem od reszty pokoju. Zaczęła robić kanapki by Athena mogła zjeść coś po kąpieli. Posłała delikatny uśmiech Seidarze, wpatrzonemu w swą gitarę.

Posłał promienny uśmiech do Jasomy po czym zagrał kolejne kilka akordów i zesztywniał słysząc szmer pod drzwiami. Stworzenie się skradało pod drzwi?
Od czasu przykrych przeżyć wśród genetyków Seidara był przesadnie wręcz czujny, do tego dochodził jego wyczulony zmysł słuchu. Odłożywszy gitarę na bok w milczeniu przemienił się w wilka. Wielkie z niego było bydle, kruczoczarne o poczochranym futrze, jedynie bursztynowe oczy zdawały się iskrzyć. Cicho i bezszelestnie ruszył do wejścia i przystanął nadsłuchując by nagle bez ostrzeżenia otworzyć drzwi. Zjeżona sierść na karku zafalowała, błysnęły białe kły gdy Sei głucho zawarczał.
- Kim jesteś?!

Suriel nie przestraszył się, stanął spokojnie i spojrzał na obcego.
- Nie powinno Cię to obchodzić.
Powiedział spokojnie i patrzy na obcego.

//

Cytat :

8. Poczynania postaci należy opisywać w jednym czasie, najlepiej przeszłym oraz w jednej osobie, pierwszej bądź trzeciej.

Myślałam, że coś takiego jest oczywiste. Myliłam się...

- Owszem, powinno- warknął wciąż stojąc w drzwiach- Nikt nie nauczył Cię podstaw uprzejmości.. Niegrzecznie jest ślęczeć pod czyimiś drzwiami- wyprostował się z dumą patrząc na wilka.
Czyżby kolejny zmiennokształtny? Na to wyglądało.
- Ostatnio roi się tu od pcheł- mruknął sprytnie używając przenośni- Domyślam się, że jesteś sam wiesz kim.- westchnął nadsłuchując dźwięków dobiegających z wnętrza mieszkania jakby chcąc się upewnić, że Jasomie nic nie jest.

- Uprzejmość? jasne... po prostu wyczułem woń wilków.
Powiedział spokojnie.
- Na to wygląda, jestem wybrykiem genetyków.
Nie spuszczał wzroku z obcego.

//Edit

- Nawet czując woń należy wykazywać się rozumem- mruknął- I nie Ty jeden jesteś wybrykiem genetyków. Chcesz wejść do środka?- westchnął głośno wypuszczając powietrze z płuc.

- Po co wam do towarzystwa taki przybłęda jak ja?
Zapytał i spojrzał na niebo po czym wrócił wzrokiem na obcego.

- Wszyscy jesteśmy przybłędami
Stał spokojnie, niewzruszony patrząc z powagą na wilka. Machnął ogonem, a jego poczochrane futro, spowodowane chwilowym przejawem agresji oklapło.

- Nie znasz mnie nie wiesz jaki jestem...
Powiedział spokojnie.

- Radziłbym nauczyć się słuchać ze zrozumieniem, panie mroczny i tajemniczy- zaśmiał się gorzko- Nie wspomniałem nawet słowem, że Cię znam- zmrużył oczy.
Cała ta sytuacja i postawa obecnego tu osobnika naprawdę bawiła Seidarę. Taki tajemniczy, taki mroczny, taki wielki. Haha! Śmiechu warte.
Parsknął.

- Nie chodzi mi o to wesołku... zapraszasz mnie do środka... a nic o mnie nie wiesz.
Powiedział spokojnie ignorował jego śmiech.

A ona w tym czasie szczęśliwa pluskała się w ciepłej wodzie śmiejąc się wesoło. Tak dobrze chyba jeszcze się nie czuła. Jakby zmywała z siebie wszystko co złe.

- Jesteś zmiennokształtnym. To mi wystarcza. Winniśmy się trzymać razem, a z Twoich słów wnioskuję iż unikasz genetyków. Najprawdopodobniej wyrwałeś się z jego łap- wzruszył barkami.
Lepszy wesołek niż ktoś uważający się za mrocznego strasznego typa.
Na pysku Seidary wciąż widniał uśmiech.

- To już było trochę temu.
Powiedział spokojnie.
- Unikać? może masz rację.
Znowu powiedział spokojnie.
- Nazywam się Suriel.

- Seidara. Miło mi Cię poznać, Surielu- uniósł łeb wyżej z pogodnym przyjaznym uśmiechem- To co? Wchodzisz do środka? W aktualnych czasach niebezpiecznie jest tak sterczeć na widoku...

- Mi również miło Cię poznać Seidara.
Spojrzał na dom.
- Dobrze, dziękuję.
Wszedł powoli do domu.

Wycofał się pozwalając Surielowi wejść do mieszkania. Przemienił się przy tym w człowieka- znów był tym samym szczupłym Japończykiem z czarnym artystycznym nieładem na głowie.
- Nie krępuj się i czuj się jak u siebie
Uśmiechnął się pod nosem i zajrzał do kuchni spoglądając na swoją partnerkę.
- Mamy kolejnego gościa- rzekł szczerząc wszystkie zęby do niej

A ona w tym czasie już umyta, wytarta i ubrana skończyła już swoją kąpiel. Nie wiedząc co zrobić z ręcznikiem rozwiesiła go ładnie na poręczy. Po chwili wyszła z łazienki.

Stanął i rozejrzał się.
- Dziękuję.
Powiedział spokojnie i położył się pod ścianą skulając się.
- Zdrzemnę się.
Przymknął oczy.

- Dzisiaj nasza piwnica wprost ożyła - powiedziała udając mamuśki z reklam płatków owsianych, uśmiechnęła się plastikowo po czym już normalnie, wesoło. Położyła na stoliku kolejną porcję kanapek.
- Puścicie mnie z torbami - westchnęła i podsunęła talerz z jedzeniem bliżej Atheny.
- Częstuj się - zaprosiła ją i spojrzała na Suriela, śpiącego pod ścianą Suriela.
- Kto to taki? Słyszałam, że się kłóciliście... ktoś z twoich znajomych ? - spytała spoglądając teraz na Seidarę.

-Dziękuje- uśmiechnęła się i gdy już wkładała kanapkę do ust,tak jak Jasoma spojrzała na Suriela -...- zjadła kanapkę

- Myślisz, że pozwoliłbym iść Ci z torbami? W życiu!- rzekł zajmując swoje miejsce na fotelu.
Rzucił krótkie spojrzenie na śpiącego Suriela i czystą, wykąpaną Athenę, by następnie znów zwrócić wzrok ku Jasomie.
- Tak... lekko się... pożarliśmy. Dopiero go poznałem..- westchnął cicho.

Śpi spokojnie skulony pod ścianą.

- Rozumiem, ale musisz go zrozumieć, pewnie jest nowy... ja na przykład cały czas próbowałam popełnić samobójstwo, a on... widać lubi się kłócić - wyszczerzyła się.

Chłopak przewrócił oczyma krzywiąc się.
- Niezależnie od tego czy jest nowy czy nie to powinien wiedzieć czym jest uprzejmość...- parsknął.