Rozłożysta Polana

Weszła, łapy delikatnie stawiając. Uniosła łeb w górę, by zlustrować okolicę wzrokiem. Pusto. Cudownie, nie będzie musiała się z nikim użerać. Zastrzygła lewym uchem, jakby jednak chcąc doszukać się jakiegoś głosu. Warknęła cicho, właściwie sama na siebie. Czyżby poglądy kłóciły się teraz w jej głowie? Możliwe, możliwe. Usiadła centralnie na środku polany, opatulając ciasno łapy ogonem. Oj tak, to jest z pewnością jeden z jej wielu nawyków, nabranych podczas długotrwałego przebywania pod postacią wilczą. Właściwie... teraz wolała być jako wilk. W ludzkiej formie czuła się dość... niezręcznie i dziwnie. No i nie przepadała za nią zbytnio. Uderzyła kilkakrotnie ogonem o ziemię, jakby wybijając znany tylko Dayo rytm. Na jej pysku zamajaczyła swego rodzaju krzywa parodia uśmiechu.

Wszedł na polane zrobił parę kroków i glebnoł się pośród traw ,nareszcie miał cisze i spokój.

Ocknęła się z zamyślenia, by przewiercić nowo przybyłego chłodnym, beznamiętnym spojrzeniem. Przez chwilę przyglądała mu się.
Znała go?
Prawdopodobnie tak. W końcu wciąż nosił na sobie ledwie wyczuwalną woń Zmarzniętych Serc. Jednak... teraz jakoś nie potrafiła sobie przypomnieć jego imienia.
Dayo, ty cholero. Żeby zapomnieć imię członka własnej watahy?
Kichnęła cicho. Czyżby Danio się przeziębiło? Cóż, bywa.

Był pod postacią wilka wyczuł zapach jakby znajomej osoby .Czy ją pamiętał cóż ,Nie, zaczął sobie węszyć gdzie może być ta osoba wyszło że jest coś tak z jego prawej strony, mógł się ruszyć i podejść ale nie należał do najbardziej robotnych.

Aj, aj. Czyżby pana z blond grzywką lenistwo zeżarło? Na to wygląda. Z widoczną niechęcią dźwignęła swój szanowny zadek, by lekkim truchcikiem podejść do wilka. Przy każdym jej kroku pazury wbijały się nieznacznie w ziemię.
W końcu nie wiedziała, jakie zamiary ma ów przybysz. Zmrużyła nieznacznie lazurowe ślepia.
- Ohayo - wymamrotała jedynie. Oj tak, Danio do rozmownych osób zdecydowanie nie należy. Zastrzygła lewym uchem, by po chwili oba ustawić na sztorc niemalże na samym czubku łba.

- Buu jesteś ostatnią osoba której się tu spodziewałam no ale mniejsza .Co u ciebie wariatko?- prawdę mówiąc to nie widział się z Dayo oz paru latek ale to taki szczegół zastanawiał się jak po tych latach będzie wyglądać w ludzkiej postaci .

Zerknęła na nową. Cholera, on niej też bił delikatny zapach Zmarzniętych Serc. Dlaczego gdziekolwiek nie pójdzie, spotyka dawnych członków swej watahy? To ją powoli dobijało. A najgorsze jest chyba to, że jak zwykle dopadła ją skleroza, przez co zapomniała, jak towarzystwo ma na imię. Jednak była pewna, że tą dwójkę znała z pewnością.
Gdy usłyszała słowa chłopaka, coś błysnęło jej w tym kisielku - czyt. mózgu -. Przecież... przecież tooo...
- Nikoś! - pisnęła, jednak po chwili zamilkła. Odchrząknęła znacząco. Poniosło ją, a teraz nie chciała wyrobić sobie reputacji wariatki. Zerknęła na dziewczynę, a dokładniej na jej łapę... Przecież to była betha Zmarzniętych Serc! Zaraz... tylko jak ona się nazywała...

Przekrzywiła nieznacznie łeb w lewo, po czym klapnęła na zadku.
- Emmuś? - uśmiechnęła się lekko, wreszcie przypominając sobie wreszcie imię swej dawnej zastępczyni.
- Nie wiem... Ale raczej nie odrodzimy się. Prawdopodobnie cała reszta Zmarzniętych Serc siedzi w watasze... - mruknęła, mocniej mrużąc ślepia. Machnęła ogonem, po chwili owijając nim łapy. Przeciągnęła się, wbijając nieznacznie pazury w ziemię.

Spojrzał na dziewczynę która zamieniła postać no mniejsza anie znał jej - nie mów do mnie Nikoś Danio- zmienił się w człowieka nadal sobie leżąc, zawsze wolał się pokazywać w ludzkiej niż wilczej postaci.

- Dlaczego? - spytała, po czym wytknęła mu język. Podniosła się z cichym chrzęstem kości.
- Ja tu kiedyś rządziłam i mogę robić to, co chcę, o! - wyszczerzyła nieznacznie kły w uśmiechu, stając przednimi łapami na jego klacie <3. Uniosła triumfalnie pysk w górę, haha! Machnęła ogonem niczym pies.

Wstał zrzucając ją z siebie - jak to dobrze ujęłaś kiedyś tu rządziłaś ale teraz nie i ja też mogę robić co chce - Spojrzał na dziewczynę - Nicolas albo Nick mów jak chcesz

Zmieniła się w człowieka. Uhuhu, jak ona dawno tego nie robiła! Zmarszczyła czoło, odwróciła się do chłopaka plecami i nie odzywała się już. To znaczy zrobiła focha. Zerknęła na Emmę.
"Patetyczne..."
Przewróciła teatralnie swymi zimnymi, lazurowymi oczętami.
- Bo jesteś jedyna w swoim rodzaju, Em - zaśmiała się cicho.

- Łał - powiedział patrząc na Dayo - oki Emma uspokój się - nie lubił takich momentów - Oj Dayo już foch

Pokręciła głową z dezaprobatą.
- Tylko nie zakochańców - mruknęła, marszcząc czoło. Cały czas wyglądała tak, jakby się sfochała. Podniosła się i stanęła tuż obok Emmy. Spojrzała na nią z góry. W przenośni i dosłownie. Odwróciła wzrok na Nikosia.
- Tak! Bo mnie łatwo zranić! - parodia rozpaczy* zadźwięczała w jej głosie, podczas gdy w duchu po prostu zdychała ze śmiechu. Dlaczego? To już jej sprawa. Śmieszyło ją jej własne zachowanie.
Dziwna... Bardzo dziwna...

//* Taka parodia jak w tym filmiku z konwentu przy 'zdrajcy Puszku' xD. Nikoś wie, o co chodzi xD. Chyba...

- Tiaa- odpowiedział Dayo.Czemu ja zawsze musze gadać z dziewczynami hmm niby powinienem się cieszyć no ale mniejsza

Złapała za jakiegoś patyka. Chwilę mu się przyglądała, by po chwili dźgnąć nim Nikosia w ramię. Lekko, oczywiście. A przynajmniej miała taki zamiar.
- Oj no co? Uważasz, że nie? - wymamrotała, opierając się plecami o najbliższe drzewo. Rzuciła patyk gdzieś w bok, by wetknąć dłonie do kieszeni swych spodni.

- Oczywiście że nie ciebie to jedyne łatwo rozśmieszyć - Spojrzał na patyka którym dźgnęła go Dayo

Z cichym mruknięciem znów przyjęła formę wilka. Mamrocząc coś cicho pod nosem położyła się, krzyżując przed sobą przednie łapy. Ułożyła na nich błysk. Nie odzywała się już, nie odczuwała bowiem takiej potrzeby. Machnęła ogonem,. by po chwili owinąć go wokół łap.

- Znów foch Dayo - spojrzał na nią - ale to upierdliwe odezwać się nie można - odwrócił wzrok spojrzał w nieba o tak całe niebo dla niego zawsze lubił patrzeć w niebo

Zadarła łeb w górę i ustawiła uszyska na sztorc.
- Nie foch, a powolne popadanie w melancholię... - wymamrotała, ponownie układając pysk na łapach. Ziewnęła.
Podniosła się jednak po chwili i podeszła do Nico. Przez chwilę mu się przeglądała.
- Fajną masz grzywkę. Taką... blond. - wyszczerzyła się krzywo.

Zaśmiał się lekko - A co tez byś taką chciała? - zapytał z ironią - wiem że mi jej zazdrościsz blondynko - gadał se tak co mu się podobała przecież nie miał szefa zwykle to on był zawsze szefem a teraz jest jak każdy inny no ale raczej nie widać żeby mu to szczególnie przeszkadzało