Poddasze(sypialnia)

Jest to niewielka sypialnia na poddaszu. Z sypialni jest wyjście na balkon, z którego widać pięknie ogród.

Cris wszedł powoli, pod postacią człowieka na górę, do sypialni. Szybko przebrał się w coś do spania. Padł na łóżko ze zmęczenia. Przesunął się bliżej ściany i przykrył kołdrą. Powoli zaczął zasypiać.

Zapukała i popchnęła drzwi.
-Dlaczego miałabym zostać?- zapytała i uśmiechnęła się tajemniczo. Miała zniszczyć Genetic sama? I być bezdomna? Marzenie.

Cis wzruszył tylko ramionami co miało mówić "Nie wiem". Był już trochę zmęczony. Po chwili już zasnął. Odwrócił się twarzą do ściany.




//Brak weny.

Cóż za bezczelny typem! Dziewczyna wolała postać wilka więc zamieniła się w niego i położyła pod łóżkiem. Pilnowała Cris'a, by nie zadzwonił do Genetic.

Cris obudził się po pewnym czasie. Powoli przewalił się na plecy. Obejrzał się wokoło. Zamienił się wilka. Stanął na łóżku i rozejrzał się po pomieszczeniu. Gdy zobaczył że wilczyca zniknęła odetchnął z ulgą. Zszedł na dół pod postacią wilka.

Cofnęła się bezszelestnie głębiej pod łózko. Zamknęła oczy i wsunęła pazury by nie robić hałasu i zwinęła się w kłębek. Po chwili gdy chciała zmienić pozycję z hukiem uderzyła w deski łóżka. Wadera zamarła w bezruchu czekając na jakąkolwiek reakcję. Nic się nie stało. Wyszła spod łóżka i zeszła na dół.

Wciągnęła Cris'a na łóżko i zaczęła przeszukiwać pokój. znalazła dużą pluskwę, którą zdeptała. Poklepała Cri'sa po poliku.
-Obudź się

Cris powoli zaczął się budzić. Na początku był zdezorientowany trochę lecz gdy usłyszał głos Seri zorientował się co się dzieje.
-Dlaczego to mi zrobiłaś?-zapytał się ze złością ale i smutkiem w głosie.

-Póki chcesz jesteś mi potrzeby. Potem mogę cię zabić, jeśli nadal będziesz chciał- syknęła nieco zażenowana. Ona z chęcią pożyłaby jeszcze sporo czasu i zemściła się na Genetic.

-Masz już mieszkanie więc możesz mnie zabić.-powiedział dalej leżąc. nie obchodziło go już zbytnio życie. Nie miał dla kogo, czego i w ogóle po co żyć.

Wilk skoczył na niego.
-Posłuchaj, jestem dla mnie ważny, a do szczęścia nie jest potrzebne mi tylko schronienie, ale równie i ty- powiedziała niemal szeptem.- Ty mi się podobasz, nie rozumiesz?
Zeszła z niego łapami w zamieniła się w dziewczynę. Stanęła przy drzwiach na balkon i patrzała w dal.

Crisa aż zamurowało, zaczął lekko płakać. Odwrócił się na bok i wtulił w poduszkę. Był zły na siebie bo komuś się podoba.

-Czemu płaczesz- zapytała odwracając głowę w jego kierunku. - to jeszcze nie grzech.
Potarła dłońmi ramiona, bo poczuła nagły dreszcz przeszywający jej ciało.

Cris jeszcze bardziej posmutniał. Nie lubił jak ktoś się o niego martwił.
-Weź mnie wreszcie zabij!-krzyknął na nią

-Ja nie zabijam, ja zamęczam- rzuciła za siebie i spojrzała na krople deszczu spływające po szybie. Śledziła kilka strumieni przez dłuższy czas.

Cris nie mógł już wytrzymać na tym świecie. Zerwał się szybko z łóżka. Podbiegł do drzwi na balkon i je szybko otworzył odpychając Seri na bok. Stanął przy barierce i mocno się wychylił ale nie skoczył.

-Nie waż się skoczyć! Skocze za tobą by cię uratować- syknęła wyciągając do niego rękę. Już prawie miała w palcach jego bluzę. Jeszcze chwilę a obuszki jej palców dotknąć go, no dalej! Nie chciała podchodzić do niego, sądząc, że to go może sprowokować.

Cris spuścił tylko głowę. Po chwili odepchnął się nogami od balkonu i skoczył. Było nisko ale na dole był kamień. Upadł na niego głową rozwalając sobie czaszkę.
Nie żyje

Seri upadła na kolana, a po jej policzku spłynęły łzy.
-Czemu?- szeptała do siebie. Podpierając się na drących rękach o posadzkę spojrzała w dół. Skoczy za nim, skoczy. Dziewczyna stanęła na zewnętrznej krawędzi i spojrzała na zamazany prze łzy obraz. Teraz myślała tylko o tym, dlaczego to robił.

-Genetic-powiedział duch Crisa pojawiając się obok Seri. Zmaterializował się w pełni i przytrzymał dziewczynę.
-Nie skacz.-powiedział patrząc na nią
-Ktoś musi się na nich zemścić.-dodał duch po chwili.

-Ale ja już sił nie mam, a ty mi tego nie ułatwiasz- syknęła w jego stronę pozwalając by zaślepiła ją teraz złość. Jak mógł coś takiego zrobić? Samolubny cham, tyle.

-Nie skacz bo i ja skoczę.-powiedział do Seri. Po chwili przypomniał sobie że jest duchem i to zdanie brzmi kretyńsko.

-To nie było śmieszne- powiedziała i mimo swojego zdania zaczęła się śmiać. Czemu? Tak po prostu, bo miała ochotę. Prawdopodobnie każdy inny również zrobił by to samo.