Brzeg Rzeki

Na całej długości rzeki jest takie jedno miejsce, gdzie Północna część lasu cechuje się największą gęstością. To właśnie tu rzeka utworzyła niewielką kamienistą plażę, na którą woda wyniosła wiele pni drzew, gałęzi i liści.
~~

Długołapy czarny wilk i zsunął się z nasypu przedzierając się między gęstymi zaroślami aż w końcu wylądował na plaży. Zrzucił z pleców długi pokrowiec i przybrał postać chłopaka o lekkiej budowie ciała. Był chudy, a jego czarne włosy zawzięcie tworzyły artystyczny nieład na głowie. Pociągnął nosem i przysiadł na jednym z pni trzymając pakunek. Wsłuchany w szum płynącej wody wyciągnął z pokrowca czarną akustyczną gitarę i kostkę. Zaczął grać uspokajając swój oddech. Długie palce zwinnie przesuwały się po strunach wydobywając odpowiednie dźwięki, aż w końcu zaczął śpiewać.
- Świat wypadł mi z moich rąk
Jakoś tak nie jest mi nawet żal- miał niezwykle czysty przyjemny dla ucha głos.-
Czy ty wiesz jak chciałbyś żyć, bo ja też
Chyba tak chciałem przez cały czas, lecz

Jeśli muszę i wybrać będę mógł jak odejść
To przecież dobrze, dobrze o tym wiem
Chciałbym umrzeć przy tobie.- kilka samotnych łez pociekło mu z oczu po policzkach. Nie, nie, chłopaki nie płaczą, ale czasem nawet im ciężko było się powstrzymać. To była właśnie jedna z takich chwil. Jaki on był głupi...!-
Wieje wiatr, pachnie wiosną i wiem
Że ty łatwo tak zgodziłaś na to się i

Jeśli muszę i wybrać będę mógł jak odejść
To przecież dobrze, dobrze o tym wiem
Chciałbym...umrzeć...przy ...To..bie- starał się opanować swój głos lecz łkanie niezbyt mu na to pozwalało-
Jeśli kiedyś wybrać będę mógł jak to zrobić
To przecież dobrze, dobrze o tym wiem
Chciałbym umrzeć z miłości


Nie na krześle, nie we śnie
Nie w spokoju i nie w dzień
Nie chcę łatwo, nie za sto lat
Chciałbym umrzeć z miłości- pociągnął nosem, drżały mu ręce, drżało całe ciało. Uspokój się idioto! Nie mogę...-
Nie bez bólu i nie w domu
Nie chcę szybko i nie chcę młodo
Nie szczęśliwie i wśród bliskich
Chciałbym umrzeć z miłości - jego głos całkiem się załamywał. Momentami śpiewał czysto, zaraz potem przygasał by zaraz zacząć krzyczeć przez łzy. Zamknął oczy całkiem oddając się drganiom i dźwiękom.
Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego?
Powoli się uspokajał. Uspokajała go muzyka. Lecz wciąż drżał. Czuł jakby wielki kamień zalegał mu w brzuchu.
Był głupcem. Idiotom.

//Myslovitz "Chciałbym umrzeć z miłości"

Chwilę wcześniej zmieniła się w człowieka. Tak było jej lepiej powstrzymywać łzy i szloch który silnie usiłował wydobyć się z jej ust. Oparła się o drzewo po czym położyła dłonie na twarz, wsłuchując się w muzykę, śpiew i .... płacz? Płakał.... nie wiadomo tylko jaki był powód jego płaczu. Dla Jasomy jednak powód był znany, zginęła mu ukochana... kto by nie płakał. Oparła się mocniej o drzewo łamiąc gałązkę. A miała być tajnym agentem. Może nie usłyszy, oby nie usłyszał.

Lecz prawda była zupełnie inna. Seidara żałował swego czynu. Nie mógł sobie wybaczyć tego, że uległ zauroczeniu i zostawił kogoś kto opanował jego serce. I choć nie dał po sobie tego poznać, usłyszał trzask łamanej gałązki. Domyślając się kto skrywa się w zaroślach zgrabnie przeszedł z jednej melodii do drugiej.
- Przepraszam Cię,- zaśpiewał ponawiając próbę opanowania swego głosu, ale wszystkie swe uczucia przelał w następne wersy-
Złamałem serce Twe,
W kolejnym życiu będzie
Tak, jak tego chcesz.

Więc wybacz mi...- kolejne łzy spłynęły mu po policzku śpiewając te słowa, a głos ugrzązł mu w gardle zaraz po nich. Przez szum rzeki i szelest liści poruszanych wiatrem przedzierały się jeszcze przez chwilę dźwięki gitary, ale i one wkrótce ucichły.
Czy to była ona? Jak zareaguje? Przyjdzie tu?
Pociągnął nosem patrząc bezmyślnie na wodę. Czekał.

Zaniemówiła. Nie, tak być nie może. Nie wiedziała co powiedzieć, a tak bardzo chciała się odezwać. Pięknie grał, pięknie śpiewał... zrobił bałagan w umyśle dziewczyny.
- P...pamiętasz co powiedziała Elezei ... - zaczęła.
- Tam w Grocie... "A wiec żyjcie ... i nie zapomnijcie o tym co was łączy ... " - przełknęła ślinę milcząc przez dłuższą chwilę.
- Sei... ja nigdy nie zapomnę... nigdy nie przestanę....


// "A wiec żyjcie ... i nie zapomnijcie o tym co was łączy ... -" tekst z wcześniejszej odsłony forum.

- Oczywiście, że pamiętam... Jakże mógłbym zapomnieć...- odparł zachrypniętym głosem kładąc gitarę obok, na pokrowcu leżącym na kamykach. Opar głowę na ręku zsuwając się z pnia- I przez to do mnie dociera dopiero fakt jakim idiotą się okazałem. Byłem, jestem głupi. Nie potrafię sobie wybaczyć popełnienia takiego błędu... Zachowałem się jak jakiś sukinsyn. I wiesz, zrozumiem jeżeli mi nie przebaczysz... Zasłużyłem na Twój gniew, Twoją nienawiść, na samotność. Straciłem swoją szansę... I mam nadzieję, że mimo wszystko będziesz szczęśliwa.- zamilkł pociągając nosem.
Ciemne chmury, które od rana krążyły po niebie nareszcie zrobiły to co zamierzały. Z nieba zaczął padać dość gęsty deszcz.
- Przepraszam Cię. Naprawdę przepraszam... Za wszystko.- wyszeptał, a kolejna łza pociekła po jego policzku.

Może to łzy może to deszcz ściekał z twarzy dziewczyny.
- Dobrze wiesz, że bez ciebie nie będę szczęśliwa, nie umiem - powiedziała nadzwyczaj spokojnie. Całą resztę, jego obrazy do samego siebie po prostu zostawiła w spokoju.. bo miał rację, przynajmniej w mniemaniu Jasomy.

Kątem oka zerknął w stronę z której dobiegał jej głos zza zarośli po czym podciągnął kolana pod klatkę piersiową. Oparł na nich ręce a na rękach głowę.
- Chciałbym aby było tak jak dawniej...- wyszeptał.

Westchnęła dalej stojąc oparta o drzewo.
- Ja wcale nie chciałam by cokolwiek się zmieniło... - powiedziała cicho
- Ale to nie ważne... - dodała po chwili jakby nei chcąc wracać do przykrych wspomnień.
- Powiesz mi chociaż, dlaczego ona? - spytała po długiej chwili milczenia. Zapomniałą się zapytać wcześniej, na polanie, na polanie na której o wszystkim się dowiedziała. A pytanie było ważne, dla niej bardzo ważne.

A on trwał wciąż tej samej pozycji i nawet nie drgnąwszy milczał przez dłuższą chwilę.
- Ty tak nagle zniknęłaś, nie widzieliśmy się długo... Martwiłem się i bałem, że z jakiegoś powodu nie chcesz mieć już ze mną nic wspólnego. I zjawiła się ona. Zauroczyłem się w niej, ale byłem rozdarty między Tobą i nią. Nie powinienem dać się ponieść szczególnie, że ja Ciebie kocham. Kocham Cię, Jasomo i tylko Ciebie. Ja to wiem, jestem pewien, zrozumiałem...- ostatnie trzy zdania wypowiedział szeptem wypełnionym żalem do samego siebie.- Pozwól mi do siebie wrócić. Proszę, pozwól! Pozwól mi naprawić to co zepsułem przez własną głupotę...- dodał. Jego głos drżał.

Niepohamowana chęć podejścia do niego, przytulenia, wtulenia się w jego ramiona napadła dziewczynę. Co tu dużo mówić. I ona go kochała. Nie mogła się dłużej opierać, po prostu wyszła z ukrycia. Nie wiedziała dokładnie jak się zachować. Chciała po prostu znów się do niego przytulić, znów poczuć się bezpieczną, kochaną. 'Rzuciła się na niego' mocno przyciskając policzek do jego barku. Deszcz lał, mocząc ich całych, ale jej to nie przeszkadzało, nawet nie czułą mokrych kropli.

Jakże żałośnie wyglądał ten chłopak, gdy wyszła i go zobaczyła. Mokry, skulony, nieco wychudły z zabłoconym ubraniem. Przez deszcz nawet jego włosy nie sterczały tak jak dawniej. Gdy poczuł jej zapach, dotyk jej skóry uniósł głowę spoglądając na nią zaczerwienionymi, zmęczonymi i załzawionymi oczyma. Wtulił się w nią obejmując w pasie jak gdyby chciał się schować przed swoją winą. Zdawał się teraz mniejszy niż zwykle...

Przytuliła się do niego znacznie pewniej, znacznie mocniej. Zamknęła oczy dając ponieść się zmysłom, zapach chłopaka działał na nią jak narkotyk, pachniał jak kojący zmysły balsam o zapachu cytryny, wiem wiem, banalne porównanie, ale cytrusy to ulubione owoce Jasomy. Dotyk jego mokrej skóry, którą znów mogła poczuć był nie do opisania, delikatny jak jedwab, tak delikatny.
- Tak mi ciebie brakowało... - wyszeptała.

I choć z Tamarą czuł się dość swobodnie to jednak jego sumienie wciąż wracało do Jasomy, do jej zapachu, dotyku. Wtedy serce przeszywało się bólem, a on skulony w głowie miał mętlik. Teraz był pewien- należał cały do dziewczyny, do której teraz się tulił. Do Jasomy z którą tak wiele przeszli.
- Mi Ciebie też...- odparł przytulając ją mocniej. Kolejna łza spłynęła mu po policzku z własnego szczęścia.
Sam nie potrafił przyrównać zapachu Jasomy do żadnego z ulubionych woni bowiem wszystkie nagle bladły i odchodziły na dalszy plan. Odpadał zapach nowej gitary, i drewna, i strun. Odpadał także zapach owoców kiwi, do których miał straszliwą słabość, i woń kwitnących wiśni. To jakby zaczynało nie istnieć. Mocniej wtulił twarz w jej szyję.

Poczochrała go po nieco oklapniętych przez deszcz włosach i uśmiechnęła się szeroko.
- No już się nie marz - powiedziała wesoło po czym cmoknęła go delikatnie.
Żeby jakoś odciągnąć swoje myśli od tego co się stało, co napawało ją nieodpartym entuzjazmem i silną chęcią uwolnienia głosu, w krzyku rzecz jasna, spojrzała na jego gitarę.
- Grasz jeszcze lepiej niż kiedyś... - zagadnęła.

Zamruczał wyraźnie zadowolony niczym przerośnięta ludzka wersja kota.
- Zapewne dlatego, że grałem dla Ciebie...- rzekł spoglądając na swoją leżącą na deszczu gitarę.
I wtedy do niego dotarło. Jego ukochana gitara tak po prostu mokła!
Zerwał się na równe nogi i wręcz pieszczotliwie wytarł ją rękawem od kurtki, po czym wpakował do pokrowca. Następnie wrócił na swoje miejsce jak gdyby nigdy nic z niewinnym uśmiechem i błyskiem w oku spoglądając na swoją ukochaną.

- Robię się zazdrosna... - powiedziała z szerokim uśmiechem na ustach. Złapała go za rękę i przytuliła się do jego barku wycierając przy tym mokry policzek w jego mokry rękaw... no właśnie, nic to nie zmieniło, ale... no. Nie zmienił się prawie nic, Sei zawsze był pozbawiony tłuszczu, choć teraz był nawet wychudły... czarna rozczochrana fryzura, nieco posklejana przez deszcz, wciąż ta sama, nie zmienna, i ten uśmiech... uśmiech który po prostu no rozwalał mury.

- O nią?- zachichotał cicho przytulając ją do siebie.
Wciąż była piękna, nie zmieniła się pod tym względem. Jej urok cieszył jego oczy, a dotyk tej skóry... ach. Mógłby rozpływać się godzinami nad jej wyglądem, prostym spokojnym charakterem. Mógłby książkę napisać... ale po co skoro to było tak oczywiste?
- Gdzie teraz mieszkasz, kochanie? Nie widziałem Cię na terenach watahy- stwierdził powoli zdejmując kurtkę i nakrywając ją nią aby nie zmarzła.

- O nią... - powiedziała jakby urażona jego chichotem. No bo w końcu nie jest jedyna, a każda kobieta marzy o tym by być tą jedną, jedyną.
- Cóż, Ran jeszcze o tym nie wie, a może już wie, ale odeszłam z watahy, to życie nie dla mnie... jestem już zmęczona, choć powinnam być przyzwyczajona, bo żyję w takich warunkach od dawna. Piwnica w Blackhole, nie jest taka złą - wyszczerzyła się wciągając na siebie kurtkę, i nakładając jej kawałek na bok chłopaka.

- Ty jesteś moją jedyną i nie masz co być zazdrosna o nią- zapewnił Jasomę całując ją w policzek.
Choć tak logicznie myśląc, gdyby Sei musiałby wybierać pomiędzy swoją ukochaną, a gitarą miałby olbrzymi problem. Bez obu jego życie traciło sens.
Pokiwał głową słuchając jej słów.
- Wiesz... sam się zastanawiam nad przeprowadzką do miasta. Mimo iż żyję w tych warunkach jakiś czas to ja jednak wciąż jestem z miasta. Przyzwyczajony do tłoku i miejskiego gwaru trochę nieswojo czuję się w lesie.... I chciałbym całkiem zminimalizować przemienianie się. Chyba wciąż jakaś cząsteczka mnie uparcie podpowiada, że coś nieużywane w organizmie zaniknie. I że z tym wilczym genem będzie tak samo... Choć to niemożliwe. Taka moja głupia nadzieja...- stwierdził powol.

Zamruczała cicho zaraz po pocałunku w policzek. Jasoma nigdy nie kazałaby wybierać Seiowi między nią, a gitarą, no chyba, że gitara miałaby długie nogi, jędrne pośladki, biust o rozmiarze D i pełne soczyste usta...
- Nie rób sobie zbędnych nadziei Sei, takie już nasze przekleństwo, i trzeba z nim żyć, ja chyba się przyzwyczaiłam, czasem cztery łapy i ostre zęby się przydają... Myślałam, że lubisz być wilkiem, nigdy nie narzekałeś - powiedziała po chwili milczenia. Sei nie wyglądał na takiego któremu było źle w wilczej skórze, wręcz przeciwnie.

No, jakby się uprzeć można by uznać, że gitara akustyczna ma kobiece kształty. Ba, nawet jedną nogę. Ale nie przesadzajmy. Dla Seia radość z gry była wszystkim, nie był chory psychicznie i z pewnością jeżeli chodzi o drugie połówki to gustuje on w istotach żywych, a dokładniej kobietach, a w szczególności takiej jednej o imieniu Jasoma.
- Wiem, wiem. To złudna nadzieja, ale zawsze jakaś nadzieja. Ktoś kiedyś powiedział, że nadzieja umiera ostatnia i w moim przypadku to chyba się sprawdza- odparł odchrząkując. Zamilkł na chwilę wyraźnie zamyślony- Wiesz, może tego nie widać... Ale bardzo tęsknię do miasta. Ono jest jak organizm w którego obieg krwionośny chciałbym wrócić jako ktoś normalny, nie wilk, normalny człowiek o zwykłych marzeniach, nie muszący uciekać i kryć się przed jakimiś genetykami.. Taki chłopak żyjący w swoim kraju, nieopodal swojej rodziny ze swą ukochaną- przytulił ją mocniej- Z którą w przyszłości mógłby założyć normalną rodzinę nie martwiąc się, że ktoś dopadnie jego, bądź kogoś z jego krewnych i ukochanych tylko ze względu na wilczy gen o który się nie prosili... Mógłbym wtedy zająć się na poważnie muzyką, koncertować z kumplami z zespołu, cieszyć się pełnią życia i nie ukrywać się niczym zając przed myśliwym. Nie to że nie jestem teraz szczęśliwy, z Tobą... Po prostu brakuje mi normalności i swobody. Nie narzekam... Z jednej strony bycie wilkiem, widzenie świata z dwóch zupełnie innych perspektyw jest ekscytujące, ale z drugiej strony... ta ciągła ucieczka jest męcząca- a po chwili dodał jeszcze- Wiem, że nie pozbędę się naszego przekleństwa, ale... zmuszę genetyków do tego by zostawili nas w spokoju. Zmuszę ich, nawet jeżeli przyjdzie mi za to zapłacić własną krwią, cierpieniem, bólem, a nawet życiem.- wyszeptał, a dreszcz na wspomnienie tego co przeżył u genetyków przebiegł mu po plecach- Chcę by przyszłe pokolenia zmiennokształtnych nie miały takiego problemu jak my. I chcę byś była bezpieczna...- spojrzał w jej oczy.
Nie, on z pewnością nie chciał umierać, ale jeżeli to miało by zapewnić, że pracownicy instytutu przestaną ścigać ludzi-wilki to był na to gotów. Był w stanie zapłacić każdą cenę.

Przytuliła go mocniej i nie odrywając policzka od jego ramienia zaczęła mówić.
- Każdy z nas tęskni za normalnością, niektórym po przeprowadzce udaje się wieść normalne życie, ale innym, aż strach myśleć - powiedziała po czym zerknęła na czarnowłosego.
- Moje życie nigdy nie będzie normalne, i dobrze to wiem, wpisana w rejestr genetyków, jedna z najbardziej znanych twarzy, jeden z głównych przeciwników Nestora - przypomniała sobie ich ostatnią pogawędkę na tematy zmiennokształtnych. Uśmiechnęła się delikatnie.
- Nawet jeśli uda ci się zmusić tych genetyków do sabotażu to nie będziesz miał pewności, że inni nie zajmą się tą sprawą..., a jeśli zapłacisz to życiem, nie będziesz miał z tego żadnych korzyści - wplotła palce swojej dłoni między jego palce.
- Wiesz... chciałabym być normalną kobietą... mieć dzieci...męża u boku... gotować obiady... chociaż i tak nie umiem - zaśmiała się cicho.

- Nie robię tego dla własnych korzyści- odparł z nutką oburzenia w głosie- Robię to dla wszystkich zmiennokształtnych. Tych którzy żyją teraz, tych którzy umarli i tych którzy będą żyć w przyszłości. I nie spocznę- w jego tonie teraz już spokojnym słychać było olbrzymią determinację. Spojrzał na ich splecione dłonie. Powoli zamknął dłoń zamykając jej w swojej.
- A obiady zawsze można się nauczyć gotować- zaśmiał się.
Zamilkł na dłuższą chwilę.
- Kim jest Nestor?- zapytał

- To niech ktoś inny się tym zainteresuje, ja ci nie pozwolę... nie umiejąc pływać nie będziesz pływał w głębokiej wodzie by dla innych starczyło miejsca w brodziku... - powiedziała stanowczo.
- Istnieją książki kucharskie, ale niektórym nawet one nie pomagają... - uśmiechnęła się po chwili wsłuchując się w pytanie.
- Nestor to jeden z komandosów, ten co nas wyłapuje, może go znasz, na twarzy ma wielką bliznę...

- Zrozum, skarbie, że ja muszę to zrobić. Nie mogę tak po prostu siedzieć z założonymi rękoma i patrzeć jak inni walczą i giną za to by nam wszystkim żyło się lepiej...- rzekł delikatnie ją całując w usta.- Tobie książka kucharska na pewno pomoże. Zdolna, moja kobietka jesteś- wyszerzył się w uśmiechu- A tego... Nestora nie znam. Nigdy go nie widziałem...- nieprzyjemny dreszcz przebiegł mu po plecach. Gdyby był teraz w wilczym ciele zapewne sierść zjeżyła by mu się na karku a z gardła wydobył głuchy warkot.