Srebrne Skałki

Mia wyruszyła w miejsce zwane Srebrnymi Skałkami. Chciała troszkę wypocząć. Niepokoiły ja ostatnie wydarzenia. Marzyła by przestać zawracać sobie nimi głowę choć przez chwilę. Wybrała skałkę z wyrzeźbionym liściem i usiadła na niej. Podziwiała piękne niebo i wsłuchiwała się w szum rzeki.

Szukając trochę samotności natrafiłem na Srebrne Skałki. Nie zwracając uwagi na zapach innej osoby skoczyłem na tą na przeciwko, na skałkę w kształcie fali. Nagle ujrzałem dziewczynę siedzącą prawie na przeciwko mnie na innej skałce.
- Och... Przepraszam, nie wiedziałem, że tu jesteś, pewnie chcesz pobyć sama. Ja, ja już sobie pójdę... - powiedziałem i zacząłem się wywlekać ze skałki.

Pogoda była tak piękna. Nie chciało się ruszać z tego miejsca. Można tu było spokojnie zasnąć. Z zamyślenia wyrwał ją chłopak, który pojawił się tu tak szybko że Mia nic nie usłyszała. Poczuła się jakby ktoś nakrył ją nad organizowaniem złowieszczego planu. Długie włosy przesłaniały jej twarz. Po chwili odgarnęła je reką do tyłu i spojrzała na przybysza piwnymi oczami.

- Nie.. -wyrwało jej się - To znaczy .. możesz zostać -machnęła ręką jakby zapraszając do siebie.

Już byłem bliski zejścia z tej niesamowitej skałki, gdy nagle dziewczyna spojrzała na mnie swymi piwnymi oczami i powiedziała:
- Ach... Dobrze, dzięki.. - odpowiedziałem jej i dodałem - Tak poza tym jestem Matthew, krócej Matt, jak kto woli... - Uśmiechnąłem się leciutko odsłaniając odrobinę zęby, te ostatnie trzy słowa powiedziałem półgłosem. Lekko zawiał wiatr, moja czupryna zaczęła się podnosić to opadać.

Dziewczyna cały czas obserwowała pilnie chłopaka, jednocześnie wyglądała zabawnie próbując okiełznać swoje włosy przez bawiący się nimi wiatr.

-Miło mi, a ja jestem Miakoda, krócej Mia -wyszczerzyła się do niego . -Ten wiatr, no nie?- zagadnęła.

Uśmiechnąłem się szerzej.
- Tak, wiem o co chodzi, jest czasem uciążliwy, ale przydaje się w upalne dni. - odparłem. Moje włosy wpadały mi do oczu, do buzi, co mi ciążyło. Zgarnąłem rękoma moje włosy do tyłu i puściłem, a one, jak nieposłuszne znowu zaczęły 'wirować' dookoła mojej głowy.

Rozbawił ją widok walki z włosami Matta. Wstała i podeszła bliżej, ale szybko włosy przykryły jej twarz i nic juz nie widziała, więc mało brakowało a zaliczyłaby glebę.

-Taa.. no może i się przydaje - roześmiała się cicho patrząc na chłopaka. - Skąd jesteś i czy długo tu jesteś? -spytała.

Spojrzałem z lekkim rozbawieniem na Mię.
- Jestem z Ameryki, a tak dokładnie z Seattle. I tak właściwie to jestem tu od niedawna, a ty? I.. jak tu się żyje? - spytałem z zaciekawieniem. Będąc nowym nie jest najlepiej. Nie wiesz o różnych wydarzeniach, które tu zaszły i o innych, może podobnych sprawach.
- Tak w ogóle to kim jesteś? Ach... Głupie pytanie, ujmę to inaczej. Kim jesteś dla watahy?

Dziewczyna wkońcu złapała pion i ustawiła się na przeciwko chłopaka.

- Ja jestem tu..hm no już trochę by było..a żyję mi się tu dobrze, raczej.. -odpowiedziała na pytanie tak jakby te słowa z trudem przechodziły jej przez gardło.
-A jestem zielarzem, jeśli wiesz kto to taki - spojrzała pytająco.

Patrząc na dziewczynę z lekkim rozbawieniem odpowiedziałem:
- Ehm.. Jasne, zawsze mnie to ciekawiło, jak to być zielarzem, jak musisz leczyć innych, czy wszystko dobrze wiesz, co i jak, czy nigdy ci się nie zdarzyła pomyłka? - leciutko zafascynowany przyjrzałem się Miakodzie. Wiatr zawiał w inną stronę, a moje kosmyki włosów przemieściły się przemieściły się do tyłu odsłaniając całą twarz.

Dziewczyna zastanawiała się czy to że jest zielarzem faktycznie interesuje chłopaka, czy to aby nie ironia.

-Czy Ty się z tego naśmiewasz, czy naprawdę Cię to interesuję? -spytała z buntowniczą miną na twarzy.

Wiatr zawiał i dziewczyna zobaczyła twarz Matta w całej okazałości. Korzystając z chwili Mia przyjrzała się chlopakowi dokładniej. Jego oczy miały barwę mlecznej czekolady.

- To mnie naprawdę interesuje. - rzekłem z powagą, jeszcze nikt nie wątpił moje słowa. Spojrzałem z lekką podejrzliwością, ale zaraz mi przeszło. Mój wzrok przeniósł się na inne skałki.

Eh, pomyślała. Myliła się.

-A no tak tylko pomyślałam. Jeśli Cię interesuję to mogę Ci poopowiadać co i jak, jeśli chcesz-powiedziała i również odwróciła wzrok spoglodając gdzieś w bok.

- Najpierw, proszę odpowiedz na moje pytania. - odrzekłem.

-Hmm.. no więc jeszcze mi się nie zdarzyła pomyłka.. może dlatego że nie byłam jeszcze w jakieś trudnej sytuacji w której moja decyzja mogłaby przesądzić nad kogoś życiem.. a myślę że wiem wystarczająco -odpowiedziała na wcześniej zadane pytanie.
- Eh ale cały czas się dokształcam-tu szybkim gestem dłoni wyjęła ze swojej kieszeni małą książeczkę z lekko poniszczoną okładką na której widniał ledwie widoczny napis medycyna praktyczna.

- Aha... - spojrzalem w niebo i dodalem:
- Ojej, juz bardzo pozno, musze sie zbierac. - Zeskoczylem zwinnie ze skalki i rzucilem odchodzac - Trzymaj sie. - i odszedlem.

Dziewczynę zaskoczyło to szybkie pożeganie.
-No trudno- stwierdziła - Może jeszcze pogadamy-powiedziała i machnęła ręką na pożegnanie.

Evv usiadła na największej ze skałek, tej, która przypominała falę. Jej czarna sierść poruszała się powoli mieżwiona przez podmuchy wiatru, była cała w śniegu. Uniosła łeb ku niebu, a na jej nos spadła jedna srebrzysta gwiazdka. Była mała, ale bardzo zimna, Evv jednak to nie przeszkadzało - lubiła zimę, wręcz ją kochała. Księżyc i gwiazdy zasłonięte były przez ciemne chmury, jakby trochę pomarańczowe? Wadera machnęła ogonem i zawyła głośno, po czym opuściła łeb. Dlaczego była w wilczej formie? Otóż nasza błękitnooka wilczyca niecierpiała ludzkiej formy. Wolała pozostać inteligentnym zwierzęciem niż ludzkim potworem.
"Miejsce, w którym będziesz mogła spełnić swoje marzenia ... niebawem je odnajdziesz" - wyrecytowała w myślach. - Może właśnie to jest to miejsce?
Opadła na skałkę, a jej przednie łapy wisiały bezwładnie w powietrzu kołysząc sięto na prawo, to na lewo. Evv wpatrywała się teraz w mrok nocy i biały puch, którego wciąż przybywało.

~~~~~~~~~~

Siedziała tu długo, wystarczająco... Zniknęła tak samo nagle, jak się pojawiła.

[z/t]

Przyszła pod postacią wilka. Wciąż nie znała okolicy, ale ta wydała jej się ciekawa. Rozejrzała się.

Jasoma pod postacią burego rozczochranego psowatego stworzenia przechadzała się lasem. Zimny śmiech wbijał jej się między poduszki łap. Przystanęła na jednej ze skałek, która była najmniej ośnieżona i zmieniła się w człowieka, zaczynała rozcierać łapy. Zauważyła dziewczynę, której posłała delikatny uśmiech.

Popatrzyła na nowo przybyłą i przekrzywiła łeb w prawą stronę. Powoli do niej podeszła i usiadła naprzeciw niej, zaczęła się przyglądać swoimi wilczymi oczkami.

Czyżby nie byłą zmiennokształtną? Spojrzała na nią pytającym wzrokiem i zmieniła się w wilczycę po czym jej tylna łapa powędrowała za ucho, a ta zaczęła się nią drapać niczym 100% psina.
- Cześć ? - "szczeknęła" w stronę złoto-kremowej wilczycy.

-Jesteś trzecią zmiennokształtną którą spotkałam- mruknęła cicho i stanęła, śnieg był dla niej za zimny. Otrzepała tył lekko ogonem

- O - położyła uszy po czym przekrzywiła łepek.
- To dobrze, czy źle? - spytała po czym wyszczerzyła się szeroko w dziwnym psim uśmiechu.
- W każdym bądź razie jestem Jasoma - przedstawiła się po czym skinęła jej łepkiem w geście powitania.