Restauracja "Pod Chmurką"

-Ekhe, dziękuję, STARY DRUHU. Też podoba mi się ta koszulka- na chwilę puścił krzesło, by poprawić T-shirt, po czym znów złapał za oparcie i przystawił do stolika. Usiadł na nim, po czym zrzucił swój plecak na ziemię tuż pod nogami.
-Nie, już nic nie chcę jeść. Po prostu Twoje ciasio się do mnie tak uśmiechało...- zaprezentował uśmiech ciasia. Na jego twarzy wyglądał ten uśmiech wręcz piorunująco.

- Tak się uśmiechało, że aż postanowiłeś się nad nim zlitować i je zjeść, tak?- udał obrażoną minę. Jego szarlotka... Myślał, że trzeba głodnego kolegę dokarmić, a tu buch...- Cóż... szarlotka poległa. Opowiedz lepiej co się u Ciebie działo. Gdzie się podziewałeś przez tak długi czas? Całe dwa lata minęły od naszego ostatniego spotkania- uśmiechnął się.

-Dwa lata...- powiedział cicho, unosząc wzrok na niebo- A łazikowałem w tę i wew tę... Próbowałem opanować zmienianie się w człowieka, teraz idzie mi nieco lepiej niż na początku. Odwiedziłem kilka razy moich dawnych właścicieli...- zawiesił głos, jakby było to jedno z silniejszych wspomnień, o którym nie chciał powiedzieć wszystkiego. I jakby zastanawiał się nad czymś... "Czy Sei wie, że ich córka była ode mnie o rok młodsza?"

Uniósł lekko brew domyślając się, że to nie do końca całość tej opowieści.
Pociągnął kolejny łyk patrząc w oczekiwaniu na dalszą część, ciekaw czy jego przyjaciel ominie pewne wątki, czy jednak je opowie.
Nie, Sei nie wiedział, że córka byłych właścicieli Bustera była od niego młodsza o rok, bo skąd? Nigdy nie interesował się tymi ludźmi, bo i po co? Radość jaką czerpał z przyjaźni z Busem w zupełności mu wystarczała.

Nastało coś o poetyckiej nazwie niezręczna cisza. Buster postanowił ją przerwać, z uśmiechem pytają
-No i to z grubsza tyle... A Ty gdzie się podziewałeś?
Założył nogę na nogę. Wiedział, że jeśli wsłucha się w słowa Seidary, po jakimś czasie przestanie myśleć o tym, co mu się właśnie przypomniało.

Przez dłuższą chwilę milczał zamyślony.
- To co Ty przeżyłeś to raj na ziemi...- odpowiedział łagodnie- Początkowo trochę jeździłem po świecie komponując muzykę. Udało mi się nawet nawiązać kontakt z rodziną i kumplami z zespołu. Było by to całkiem sympatyczne spędzenie dwóch lat, gdyby nie to, że genetycy poszli moim śladem i mnie dopadli...- westchnął ciężko opierając się łokciami o stolik.
Znów nawiedziły go koszmary, wspomnienia, które śniły mu się po nocach odkąd odzyskał możliwość w pełni świadomego myślenia po ucieczce...

Dotychczas milczała i słuchała pogawędki starych przyjaciół z rozkoszą, raz po raz popijając swoje czerwone wino. Buster był niczego sobie, w dodatku był zabawny. Nie miała wątpliwości co do tego, dlaczego Sei tak bardzo lubił.
Gdy rozmowa pobiegła w innym kierunku, a muzykiem zaczęły targać emocje, poczuła się zobowiązana do wykonania drobnego, ale ważnego gestu. Wyciągnęła rękę i ułożyła dłoń na jego nadgarstku, jednocześnie posyłając mu pełen wsparcia uśmiech. Była tu i chciała by Sei to wiedział.

-...a wtedy nie miałeś Bustera, żeby Cię uratował. Ale na szczęście dałeś radę. Musiało być nieprzyjemnie. Tak czy inaczej ważne, że teraz tu jesteś, stary- uśmiechnął się krzepiąco do Sei`a, po czym zerknął na Tamarę, jakby chciał powiedzieć "Ty też pewnie byś go poniosła, gdybyś dała radę go udźwignąć!".

Dziewczyna wślizgnęła się do restauracji prawie bezgłośnie, nielicząc głuchego odgłosu jaki wydała jej torebka w połączeniu z podłogą. Zażenowana podniosła ją i rozejrzała się bursztynowymi oczyma. Upatrzyła stolik i już miała ruszyć w jego stronę, gdy jakaś pulchna kobieta w zbyt skąpym stroju usadziła się tuż przed jej nosem. Naburmuszona, zajęła jakiś stolik bliżej centrum restauracji i zamówiła owoce z jogurtem, były najtańsze w karcie, a przynajmniej tak jej się wydawało.

Uśmiechnął się lekko do Tamary czując jej delikatny dotyk na dłoni, po czym znów spojrzał na Bus'a.
- Taak, bardzo ubolewałem nad tym, że Ciebie nie miałem, bo byś mnie stamtąd wyciągnął. Ale fakt, w końcu sam jakoś się wydostałem.- wyszczerzył zęby w uśmiechu.
Mh, nie należy się przejmować tym co było lecz iść dalej. Było minęło, trzeba zapomnieć.
Rzucił krótkie spojrzenie nowo przybyłej dziewczynie. Chyba gdzieś już ją kiedyś widział...

Bus również spojrzał na Sir. On sam jej nie kojarzył, ale wiedział, że jest jedną z nich. Uśmiechnął się do siedzącej przy jego stoliku pary, mówiąc cicho: "Przepraszam na chwilę, zagadam do niej". Odsunął swoje krzesło, złapał za plecak i podszedł do rudowłosej.
-Mogę się przysiąść?- spytał, uśmiechając się promiennie.

Spojrzała z uśmiechem na odchodzącego przyjaciela Seidary, a później przyjrzała się muzykowi. - Wiele Was łączy, to widać. Cieszę się, że nie zawadzam Twojemu znajomemu, z którym pewnie łączy Cię więcej przeżyć niż ze mną, znacznie więcej. - Zachichotała, nie puszczając jego dłoni. Z każdą chwilą coraz bardziej lubiła japończyka.

Dziewczyna "wyrwana" ze swego stanu niejakiego otępienia, wyglądała dość komicznie. Rozjerzała się i dostrzegła chłopaka. Chwilę patrzyła na niego z zainteresowaniem, a potem spuściła oczy.
- Aa...Hey - uśmiechnęła się - Przepraszam za moje zachowanie, zazwyczaj nie zasypiam na siedząco - mruknęła - Jasne siadaj.

Cały Buster, przebiegło mu przez myśl gdy spojrzał za odchodzącym przyjacielem.
Zaraz potem spojrzał na Tamarę i uśmiechnął się.
- Tak, ale to nie dziwne. Jego znam od dawien dawna, a Ciebie od niedługiego czasu- uśmiechnął spoglądając na ich dłonie. Powoli położył drugą dłoń na jej dłoni, 'zamykając' ją z dwóch stron.

- Nie wymagam bym musiała znaczyć dla ciebie więcej niż wszyscy inni. Chciałabym tylko bym znaczyła dla ciebie choć odrobinkę. - Mrugnęła do niego, nie przestając się uśmiechać.

- Już znaczysz dla mnie naprawdę wiele..- rzekł zupełnie szczerze puszczając do niej oczko.

-Dzięki- odparł Bus, zajmując miejsce naprzeciw Siri. Położył plecak pod nogami.
-Od dawna jesteś w tej okolicy? Nigdy dotąd chyba Cię nie widziałem... albo nie pamiętam. Nie mam pamięci do twarzy- uśmiechnął się nieco przepraszająco. A co jeśli to jakaś jego znajoma sprzed dwóch lat, którą widział dwa czy trzy razy?

- Hmm...Jestem tu od pewnego czasu, ale zazwyczaj zaszywam się w lesie - uśmiechnęła się lekko - Raczej się nie spotkaliśmy - dodała i zaczęła powoli jeść owoce, które przyniosła kelnerka. - A ty? Długo tu jesteś? - spytała i podniosła swe kocie oczy znad miseczki z owocami.

-Pałętam się po tych okolicach odkąd pamiętam. Mieszkałem jako szczeniak z ludźmi, później odszedłem... dołączyłem do Gangu, ale po pewnej misji rozdzieliliśmy się. Szwendałem się wokół miasta aż dowiedziałem się o powstaniu Watahy. No i postanowiłem dołączyć- opowiedział, obserwując jak w ustach Sir znikają kolejne soczyste kąski owoców- Mam tu paru znajomych... Ci przy stoliku, skąd przyszedłem do nich należą- ruchem głowy wskazał na Seidarę i Tamarę.

Spojrzała w tamtym kierunku. Znała ich z widzenia. Wsadziła za uchu niesforny kosmyk, który spadł jej na czoło. Spojrzała na chłopaka uważnie.
- Mam na imię Sirianna - powiedziała z uśmiechem wyciągając w jego kierunku rękę obwieszoną drewnianymi koralikami i rzemykami - Miło mi Cię poznać - spojrzała na niego spod grzywki.

-Buster Iriendhael. Mnie Ciebie też- uścisnął dłoń Sirianny swoją silną ręką, ale nie gruchotał jej kości. Uśmiechnął się uroczo, po czym puścił dziewczynę. "Ma ładny nos"- stwierdził w myślach, nie zapominając że jego własny jest jakiś za duży- i w wilczej i w ludzkiej formie.

Wróciła do jedzenia.
- No więc, jaki Ci się tu podoba? - spojrzała na niego promiennymi oczyma - Jest tu coś ciekawego? Jakieś miejsce, osoby? - spojrzała na niego z uniesioną brwią i lekkim uśmiechem na ustach.

-Masz kawałek truskawki- wyszczerzył się, sięgając po serwetkę i ocierając policzek dziewczyny- Miejsca? Oprócz tego? Hm, wiele się zmieniło. Pamiętam, że zawsze było miło nad jeziorem. A co do osób... No ten tam rozczochraniec jest w porządku- machnął dłonią trzymającą zwinięta serwetkę w stronę Japończyka- Ma na imię Seidara. Siedząca z nim dziewczyna to Tamara. No i taka jedna rudowłosa, ładna dziewczyna... poznałem ją całkiem niedawno w restauracji Pod Chmurką. Miała truskawkę na policzku.

Uśmiechnęła się do niego wesoło, lecz lekko zarumieniła - zawsze musiała się upaprać. Poczym z zainteresowaniem wysłuchała reszty wypowiedzi i znów na jej policzki wtargną blady rumienic, rozlewający się po brzoskiwniowej cerze.
- No...Nie widziałam, tej rudej dziewczyny...hmmm...Musi tu gdzieś być - wyszczerzyła zęby i rozejrzała się po restauracji.

Na te słowa obdarzyła chłopaka szerokim, ale delikatnym uśmiechem. - Ty dla mnie również. - Szepnęła a jej fioletowe oczy zabłyszczały.