Piaszczyste Wzgórze

Ciemnowłosa, wysoka i szczupła dziewczyna w delikatnie zielonej lnianej sukience haftowanej w dekolcie, sięgającej kolan pojawiła się przy jeziorze. Widząc kilka osób nie podchodziła, wybrała miejsce nieco zdala, jeśli ktoś będzie mialochote pogawędzić, podejdzie. Usiadła na piaskowej wydmie prostując zgrabne opalone nogi. Odchyliła głowę w tył łapiąc promienie zachodzącego za chmury słońca.

Gdzieś na horyzoncie zamajaczyło białe futro i para lazurowych ślepi. To Dayo, postanowiła w końcu poobserwować innych w milczeniu. Wsunęła, chyłkiem dreptając na nieco ugiętych łapach wśród wysokiej trawy. Jak zwykle, wolała pozostać w ukryciu niźli okazywać całemu światu swą osobę. W pewnym momencie się zatrzymała. Trawa się skończyła, a dalej rozciągał się tylko piasek. Zmrużyła lekko ślepia. Po chwili dostrzegła dziewczynę. Chwilę się jej przyglądała. Tak, znała ją. A może... może po prostu jak zwykle się jej wydawało? W końcu nie było jej tu długo, mogła ją z kimś pomylić. Dlatego też pozostawała w trawie. Usiadła, o ogon jej powoli obijał się o zapadłe boki.

Szelesty w trawie najzwyczajniej w świecie mogły być sprawką wiatru , ale nie, Jasoma dokładnie wiedziała któż to taki kryje się w zaroślach. Choć odprężona i nieuważna z łatwością odnalazła punkt z którego wydobywał się szelest. Białe futro, lazurowe spojrzenie. Wiele jest zmiennokształtnych o właśnie takich cechach, ale nie to. To było samo w sobie oryginalne.
- Dayo? - zapytała spoglądając w miejsce w którym siedział wilk.

Na jej pysku namalował się niewielki uśmiech. Wyszła z ukrycia, a jej łapy "zatonęły" w ciepłym piasku.
- Tak, tak. - powiedziała, przekrzywiając lekko łeb w bok. Ogon jej powoli wachlował na boki.
- Jasoma, nieprawdaż? Były zielarz Zmarzniętych Serc, a potem... - zacięła się na chwilę. Nie wiedziała, jak potoczyła się dalej kariera dziewczyny. Dlatego postanowiła zmienic temat.
- Widzę, że należysz do watahy... - mruknęła. Oj tak, od dziewczyny biła specyficzna woń, jaką każdy członek watahy roznosi. Usiadła, a jej puszysty ogon opatulił łapy.

Przytaknęła
- Tak, nalezę do Watahy - wciągnęła jej woń, dziwnym trafem nawet jako człowiek potrafiła wyczuć różnorodne, specyficzne zapachy, choć nie tak dokładnie jak w wilczej skórze. Tym razem udało się wyczytać z woni roznej przez Dayo że nie należało do żadnej większej grupy.
- Ty za to prowadzisz życie wędrowca ... - stwierdziła - Ja raczej tak nie potrafię, nie umiem życ sama sobie, raźniej w grupie - powiedziała bez zastanowienie po czym odwróciła głowę w strone jeziora.

Z jej gardła wyrwał się dziwny dźwięk, coś jakby westchnięcie.
- Owszem. Teraz... jakoś nie potrafię odnaleźć się w watasze... - mruknęła, odwracając wzrok na niebo, delikatnym lazurem oblane. Zmrużyła ślepia, jakby doszukując się czegoś na melancholijnie sunących po niebie chmurach. Ogon jej delikatnie drżał, raz po raz o ziemię uderzając, jakby wybijał rytm znany tylko Dayo. Oblizała prawy bok pyska.

Przypomniała sobie kiedy to Dayo przewodziła jej Gangowi. Była dobrym liderem, to prawda ale zawsze trzymała się na boku, odosobniona i samotna. Życie samotnika najbardziej jej chyba pasowało.
Posłała jej delikatny uśmeichpo czym przemieniła się w wilczycęktóra to teraz siedziała na jej miejscu.
- Będę już szła - powiedziała do niej na porzegnanie po czym szczeknęła mówiąc coś na styl "Cześć" i potruchtała w stronę obozu.

Uśmiechnęła się lekko.
- Taa. - powiedziała, odprowadzając wilczycę wzrokiem.
- Cześć... - mruknęła, lecz ta jej już nie usłyszała. Zniknęła gdzieś w gąszczu lasu. Wzruszyła barkami, choć w wykonaniu wilczym wyglądało to bardziej jak atak padaczkowy w zwolnionym tempie. Pociągnęła cicho nosem. Czyżby się przeziębiła? Cóż.
Podniosła się z cichym chrzęstem kości, po czym wybiegła w milczeniu.

Wbiegła warcząc coś pod nosem. A może warto było zostać w Węgrach? Tam przynajmniej ludzie byli o wiele milsi niż tutaj....a tutaj już Ci z nożami wyskakują i Bóg wie czym jeszcze. Parsknęła śmiechem i usiadła koło niewielkiej kępki trawy. Westchnęła i zaczęła jeździć łapą po trawie. Nerwy po chwili zaczęły opadać, oj tak atmosfera panująca tutaj widocznie jej pomaga.

Weszła, rozglądając się wkoło za Kanime. Jej wilczy zmysł podpowiadał jej, że musi tu być. Po paru minutach szukania Amy pobiegła za Nestą i znalazła.. Kanime.
- Hej - uśmiechnęła się - nie przeszkadzam czy chcesz się wsamotności na zemścić na dupków? - spytałam.
Po chwili waha usiadła obok, spuszczając ze smyczy Nestę.
Nesta zadowolona zniknęłam wśród krzewów co chwilę się z nich wyłaniając.

Spojrzała już bordowymi oczyma na dziewczynę i uśmiechnęła się lekko, jeżeli w ogóle wyglądało to jak uśmiech.
-Nie rozumiem takich ludzi....myślą że są pępkiem świata i im wszystko wolno.-mruknęła i zamknęła ślepia. Wstała i zaczęła krążyć po wzgórzu cały czas machając puchatą kitą.-Boże...jak Dayo tam z nimi wytrzymywała?...Ale jednego jestem pewna...przydałby się im psychiatra.
Zaśmiała się cicho lecz bardziej przypominało to głuchy warkot. Dawno się nie śmiała, oj dawno. Usiadła koło Amy i zaczęła gapić się pustym wzrokiem w niebo.

Spojrzała na Kanime.
- hm... zakład psychiatryczny? Dobra myśl - zaśmiała się cicho.
- ja też nie lubię takich ludzi... Zachowują się nie tylko ja pępki świata ale są na tyle dziecinni, że nadają się do przedszkola. - wywróciła oczami.
Wstała i otrzepała rękoma tył spodni. Przeciągnęła się wyciągając ręce w górę. Zaczęły brzęczeć jej bransoletki na nadgarstku.
- je ale nudy - zagwizdała na Nestę. Gdy ta posłusznie podbiegła, Amy zapięła jej smycz na szyi.

Szczęknęła wesoło. Naszła ją ochota do zabawy. Szturchnęła zaczepnie Nestę i podskakując wesoło obiegła Amy.
-Puść ją ze smyczy, puść!- zaczęła szczekać wesoło. Jakiś napływ energii?

Zaśmiała się.
- ok - spuściła ją ze smyczy.
Amy zamieniła się w śnieżnobiałą wilczycę.
- no to co robimy? - szczeknęłam uderzając ogonem w bok Kan.
- może berek?

-Taaak!-wykrzyknęła entuzjastycznie i szczeknąwszy wesoło pacnęła Amy łapą.
-Berek!-szczęknęła dość głośno i odbiegła od niej kawałek. Po chwili podskakując wesoło, zaczęła obiegać wzgórze.

Zaśmiała się.
- ok - szczeknęła wesoło i ruszała pędem za Kanime.
Nesta, która chyba nie zaczaiła biegła warcząc wesoło koło Amy.
- dwoje na jedną? OK - zaśmiała się jeszcze raz zbliżając się niebezpiecznie do Kan.

Przyśpieszyła widząc blisko siebie Amy.
-Nieee! To nie sprawiedliweee!-szczeknęła lecz nadal w jej głosie była dosłyszalna radość.

Uśmiechnęła się przebiegle i skoczyła na Kan.
- berek - wrzasnęła zeskakując z niej.
Spojrzała na Nestę.
- Nesta! Uciekamy! - warknęła wesoło znikając za wzgórzem wraz z Nes.

Szczekając wesoło, z nie wiadomo jakiego powodu, rzuciła się w pogoń za Amy i Nestą. Zaraz za nimi zniknęła za wzgórzem. Uśmiechając się wesoło, w podskokach biegła za nimi.

W podskokach wbiegła na wzgórze. Położyła się ze smiechem. Po chwili przybiegła Nesta z językiem na brodzie.
- oj Neściu tez nie mam siły - szczeknęła wesoło.
Spojrzała na Kanime.
- poddaje się - wrzasnęła.
Po chwili z rezygnacją w głosie dodała.
- wygrałaś! Nie znęcaj się nad nami.
Amy parsknęła śmiechem, a Nesta, gdy wygodnie ułożyła się koło swojej pani jakby na znak, że się z nią zgadza zaczęła kiwać głową w takt swego oddechu.

Podbiegła do nich z wielkim uśmiechem na pysku i w podskokach zaczęła je obiegać.
-Wygrałam, wygrałam, wygrałam!-szczeknęła wesoło. Kto jak kto, ale ona miała w sobie baaardzo dużo energii.

Śmiejąc się z Kanime, Amy położyła się na grzbiecie i zaczęła się turlać w dół śmiejąc przy tym jak wariatka. Nesta przerażona śmiechem dziewczyn, popędziła do lasku obok znikając wśród gęstwiny krzewów i drzew. Wychyliła łeb.

Amy wstała i otrzepała się. Zmieniła się w człowieka. Zagwizdała. gdy Nesta podbiegła, Amy już w ludzkiej postaci pomachała do Kanime.
- paaa... - krzyknęła.
Dodała.
- do zobaczenia.
Odwróciła się i wyszła znikając wśród wydm. Nesta pobiegła przodem.