Grota na skraju polany

Wsunąwszy na skraj polany rozejrzała się by upewnić, że nikt za nią nie idzie. Otoczyła swoją ostoję kołem o promieniu mniej-więcej dwudziestu metrów, a następnie wskoczyła w krzaki. Typowy lisi sposób, by zgubić tych, co podążają za śladami i zapachem. Długimi susami, robiąc jak najmniej śladów na śniegu, wtoczyła się do groty. Otrząsnęła sierść ze śniegu, po czym wyjrzała na zewnątrz.
Zdążyła. Gdy tylko się obróciła, zaczął walić grad, a do tego błyskało się i grzmiało. Dayo zaś należy do tych, którzy burzy panicznie się boją. Do tego zapomniałam dodać, iż Danio mewa ataki paniki z byle powodów. Ot, uraz z dzieciństwa. Przybrała swoją ludzką postać, po czym ruszyła w stronę zielarskiej rupieciarni. Drżącymi rękoma chwyciła za paczkę jakichś tabletek uspokajających, bardzo mocnych. Chwyciła za trzy, może cztery tabletki i ruszyła pędem w stronę części mieszkalnej. Przenikliwy chłód może jej tak nie dokuczał, co ten nagły atak paniki. Torując sobie drogę pomiędzy kartkami, usiadła na tatami, a głowę i barki okryła kocem. Zazwyczaj tak siedziała, gdy była sama. Zeżarła tabletki na uspokojenie, po czym zaczęła czegoś szukać w swojej torebce. Wyjęła swój sztylecik. Z udawanym zainteresowaniem przyglądała się jego ostrzu. Nagle, z niewiadomych powodów zaczęła go podrzucać, starając się ignorować niemiłe grzmoty na zewnątrz. Powoli też opadały jej powieki. Zdecydowanie wzięła za dużo tych leków...
W pewnym momencie nie wytrzymała. Gdy grzmot wydawał się uderzać tuż nad jej głową wzdrygnęła się, a sztylet wypadł z jej rąk. Przeciąwszy delikatną skórę na wierzchniej stronie ramienia upadł z brzękiem na podłogę, plamiąc kartki krwią. Dayo zaś, całkowicie tracąc kontakt z rzeczywistością najpierw oparła się plecami o ścianę, a następnie osunęła się po niej powoli. Wydawało się, że spała. Jednak ta miała nieznacznie uchylone powieki i tępo wpatrywała się w powoli czerwieniejące od krwi kartki.

W drodze do domu czarny no ale przez mróz i w ogóle to już prawie biały wilk wszedł nie spokojnie rozpoznał zapach Dayo zmienił się człowieka - masz to piecyk - powiedział cały zziębnięty - apsik apsik

Drgnęła gwałtownie, słysząc kroki. Mętnym spojrzeniem powiodła po okolicy. Znaczy się po pomieszczeniu, w którym siedziała. Od czterech lat w jednym miejscu przesiadywała. Przesunęła dłonią po tatami, na którym siedziała w poszukiwaniu sztyletu. Całkowicie otumaniona przez tabletki na nerwicę uspokojenie nie wiedziała, co się wokół niej dzieje. Do tego zazwyczaj było tak, że jej chory mózg pokazywał jej oczom rzeczy, których nie było. Fascynujące...
Uniósłszy się do pozycji stojącej skrobnęła paznokciem zakrzepniętą krew na ręce. Zacisnęła swoje paluchy na sztylecie i, nieco chwiejnym krokiem, poczęła sunąć w stronę wejścia do korytarza. Świadomość jej nieźle już szwankowała, tudzież gdy tylko zobaczyła w wejściu u groty wilka zamachnęła się i... przesunęła zimnym ostrzem po lewej stronie wilczego pyska. Wtem zachwiała się niebezpiecznie i oparła o jedną ze ścian groty. Zacisnęła mocno powieki. Leki zrobiły swoje. Dayo osunęła się po ścianie, całkowicie tracąc świadomość.

Zasłonił się ręka przez co miał całą pochlastana do kości zobaczył że Dayo odpływa szybko podbiegł do niej i chwycił ją za ramiona delikatnie ją szarpnął - Dayo hej Dayo cholera- widząc że nie odpowiada podbiegł do stołu zobaczył pudełku po tabletka - a niech to - podbiegł do dziewczyny wziął ją na ręce i zaniósł do swojego pokoju

No cóż. Dayo zaś, chcąc nie chcąc, została wyniesiona. Zresztą nie sprawiało to chyba trudności chłopakowi. W końcu Dayo to takie drobne chucherko...

[z/t]