Evv

Imię i nazwisko: Evv Kaidan
Wiek: 20 lat {2}
Pochodzenie: Kioto w Japonii
Grupa: Wędrowiec
Ranga proponowana: Promyk lub Pływak
Wygląd: Możnaby powiedzieć - "Przeciętna dziewczyna", ale to z pewnością nie byłaby Evv. Jest wysoka i kształtna - tak jak powinna być kobieta. Ma długie krucze włosy sięgające do połowy uda i błękitną grzywkę, która zasłania jej prawe oko. Ma kamienną twarz, z której nic nie da się wyczytać. Żaden jej gest nie oddaje jej prawdziwych emocji czy myśli. Oczy są wiecznie zamyślone, jakby nieobecne. Są koloru wiosennego nieba, na które wciąż spoglądają jakby chciały odnaleźć w nim szczęście. Jej uśmiech widziało naprawdę niewielu i niewielu jeszcze kiedykolwiek będzie mógł go oglądać.
Charakter: Nie można określić czy jest "tą złą" czy "tą dobrą", po prostu jest. Potrafi zabić bez większych problemów, robiła to już wiele razy. Ktoś mógłby rzec "Jest bez uczuć!", ale tak naprawdę Evv jest bardzo wrażliwa i czuła, może raczej była. Nauczyła się tłumić własne uczucia, nie chciała być kimś słabym kto łatwo się poddaje. Cechuje ją niezwykła odwaga i wytrwałość, walczy do końca o swoje racje. Uparta i zawzięta, nigdy się nie poddaje. Kocha muzykę, jako wilk i jako człowiek. Potrafi nawet grać na pianinie i gitarze, i to bardzo dobrze. Oprócz tego uwielbia patrzeć się w niebo w dzień i w nocy, mogłaby to robić wiecznie. Kiedy mu się przygląda czuje się wolna, naprawdę wolna. Tylko wtedy otwiera jakąś część siebie.
Wilczy wygląd: Umięśniona i duża wilczyca. Jej czarna sierść wygląda najpiękniej przy świetle księżyca, wtedy wygląda jak ciemna gwiazda. Błękitne oczy, przypominające kolor nieba rzucają się w oczy najbardziej, to jej znak rozpoznawczy. Na szyi nosi medalion z gwiazdą i dziwnymi runami - prezent z przeszłości.
Historia: Kiedy otworzyłam oczy po raz pierwszy, poczułam śnieg. Był zimny i sypki, ale bardzo przyjemny. Następną rzeczą, która mnie zaintrygowała był księżyc. Duży, okrągły, pięknie świecił. Co chwila był zasłaniany przez prawie pomarańczowe chmury, miały niezwykle dziwny odcień. Może to dlatego, że była zima? W każdym razie trzecią rzeczą, a zarazem pierwszą postacią, która rzuciła mi się w oczy została moja matka. Miała czarną błyszczącą sierść, a jej nietypowo błękitne oczy przypominające kolor nieba przedzierały się przez mrok, zdawały się świecić własnym światłem. Wyglądałam zupełnie jak jej zmniejszony klon. Wtedy byłam szczęśliwa, tak naprawdę. Mojego ojca nigdy nie poznałam, ale jakoś nigdy nie zastanawiałam się kim jest.
Żyłyśmy więc same, bez stad czy innych wilków. Właściwie miałyśmy przyjaciół wyłącznie wśród innych zwierząt. Dlaczego? Selena (bo tak miała na imię dziewczyna, która mnie poczęła) została wydalona ze swego stada, chcąc mnie ocalić. To był jedyny powód. Nie miałam pojęcia, że mogę zmieniać się w człowieka, dowiedziałam się o tym dopiero wtedy, gdy groziło nam prawdziwe niebezpieczeństwo. Zimowy zmierzch, niezwykle wspaniały. Obudził mnie jakiś naprawdę cichy dźwięk. Ujrzałam Selene siedzącą na skraju naszej jaskini i wpatrującej się w pustkę lasu znajdującego się u naszych stóp. Nie wspomniałam o tym, że żyłyśmy w górach... Podeszłam do niej i uniosłam wzrok ku górze tak, aby móc przyjżeć się jej oczom - widziałam w nich niepokój i zdenerwowanie.
Stań się silna Evv... stań się silna bowiem jesteś zmiennokształtnym i posiadasz moc wykraczającą poza granice ludzkiego umysłu. Stawisz czoło wielu niebezpieczeństwom, ale wierzę w ciebie. Obiecaj mi, że nigdy się nie poddasz!
Ale, mamo... o co... chodzi?
Po prostu mi to obiecaj!
O...obiecuję - powiedziałam niepewnie. Po chwili naprawdę żałowałam swoich słów. Selena przytuliła mnie swoim pyszczkiem, po czym ruszyła w dół, po skałach. Chciałam pobiec za nią, ale coś mnie powstrzymało. Był to instynkt łowcy, który nie opuszczał żadnego ze zwierząt. Po prostu każde z nich wiedziało kiedy trzeba się ukryć. Wiedziałam również to, że Selena nie zostawiła mnie tu na darmo, chciała ocalić moje życie, a ja nie mogłam zmarnować tej szansy. Po chwili usłyszałam kilka strzałów i ciche skomlenie. Wiedziałam, że matka dzielnie walczyła, ale było ich za dużo. Ci genetycy... od tamtej pory ich nienawidzę i nienawidzić będę do końca.
To jedyna rzecz, którą mogę ci obiecać... żegnaj mamo - pomyślałam i spuściłam łeb. Odeszła, już na zawsze. Najszczęśliwsze chwile przestały się liczyć, teraz była tylko ta chwila, ta jedyna - najgorsza z najgorszych. Wycofałam się szybko i pobiegłam w głąb gór. W płatkach śniegu ukrywałam swoje łzy...
Od tamtej pory zaczęłam własną wędrówkę. Szło mi bardzo dobrze, radziłam sobie z każdym problemem. Nigdy jednak, na mojej drodze nie stanął żaden z genetyków. Miewałam dobre chwile i te gorsze. Zabijałam, walczyłam, kochałam. Nigdy jednak nie uroniłam żadnej łzy. Nie zawierałam bliższych kontaktów, odizolowałam się od świata zamykając w swoim własnym, w którym spełniały się marzenia. Moje życie będzie już takie zawsze, aż się nie skończy ...
Dodatkowe: Siemano, yoo i hejo x3