Kanime Faelvrin

Imię i nazwisko: Kanime Faelvrin
Wiek: 17 (1,7)
Pochodzenie: Węgry
Grupa: Wataha
Ranga proponowana: Łowca
Wygląd: Nie za niska i nie za wysoka, chuda dziewczyna o czarno-bordowych włosach sięgających do pasa. Bujna grzywka czasem spada na czoło, skrywając ciemno czerwone oczy. Zazwyczaj jest ubrana w zwykłe jeansy i bluzkę, na szyi zawsze ma zawieszony łańcuszek z serduszkiem.
Charakter: Jak każdy miewa gorsze i lepsze dni. Ogółem jest zwariowana i pogodna, ale jak się wkurzy to potrafi nieźle zajść za skórę. W tych swoich ''lepszych dniach'' jest bardzo rozgadana i gęba jej się nie zamyka. Jest optymistką, - w każdej sprawie zobaczy coś dobrego.
Wilczy wygląd: Średniego wzrostu, biała wilczyca. Gdzieniegdzie ma kremowe znaczenia. Oczy ma w kolorze czerwieni. Ma długi i smukły pysk. Jej łapy są bardzo chude. Ogółem wygląda na wychudzoną, chodź w prawdzie taka nie jest. Ma puchaty, nienaturalnie wydłużony ogon. Między futrem kryje się złoty łańcuszek z serduszkiem.
Historia:
***
-I co było dalej dziadku? I oni naprawdę byli wilkami?- spytała mała dziewczynka siedząc u starszego mężczyzny na kolanach.
-Tak kochanie, byli wilkami. Były czasy, kiedy walczyli ze sobą ale to już całkiem inna bajka, moja mała.-zaśmiał się staruszek patrząc w ciemnoczerwone oczy dziewczynki.
-Dziadku, a ja mogłabym być takim człowieko-wilkiem?
-Oj nie wiem moja kochana Kanime. Ale jestem pewien, że byłabyś jedyna w swoim rodzaju. A teraz idź spać. Dobranoc.-powiedział starszy mężczyzna, kładąc wnuczkę w łóżku. Pocałował ją w czoło i odszedł, gasząc światło w jej małym pokoiku.
***
-Tato, a wiesz że dziadek mi mówił że ludzie umieją się zmieniać w wilki? A myślisz, że ja też tak umiem?- spytała dziewczynka, chodząc za swoim ojcem wkoło domu.
-Kanime, proszę Cię, naprawdę nie mów mi o tych chorych bajkach Twojego dziadka. To wszystko nieprawda.-odparł zdenerwowany ojciec i wszedł do domu zatrzaskując drzwi przed dzieckiem.
Zbita z tropu dziewczynka usiadła przed drzwiami głupio wpatrując się w drzwi. Myślała tak, o historii dziadka. A może by tak spróbować? Z rozmyślań wyrwały ją głośne krzyki ojca i tłumaczenia dziadka. Mała Kanime, jak każde ciekawskie dziecko, przystawiła ucho do drzwi i zaczęła podsłuchiwać ich ''rozmowę'' ;
- Synu uspokój się. Nie powiedziałem jej że nią jest. Jak każde dziecko zapomni tą opowieść...A tak w ogóle czemu nie chcesz żeby poznała prawdę?-powiedział staruszek na tyle głośno, żeby dziewczynka usłyszała.
-Nie rozumiesz tego, że chcę żeby miała normalne życie? Chcę żeby była normalnym dzieckiem a potem normalną kobietą, która nie zna swojego prawdziwego JA, uwierz mi, tak będzie bezpieczniej, tym bardziej że nadal chcą nas złapać.- wykrzyknął zdenerwowany ojciec Kanime i ruszył w stronę drzwi. Otwierając je, zamarł a po chwili z kamienną twarzą ominął dziewczynkę i ruszył przed siebie. Wtedy ostatni raz go zobaczyła.
-No to jak się zmienia w wilka?-zapytała uradowana i w podskokach podbiegła do smutnego dziadka.
***
Gdy Kanime miała 16 lat, jej dziadek nauczył ją przemieniać się w wilka. Po paru miesiącach nauk, zmarł a dziewczyna została sama. Jej dziadek zostawił jej złoty wisiorek z serduszkiem. Z jednej strony znajdowało się jego zdjęcie a z drugiej zdjęcie ojca. Wtedy postanowiła, że postara się znaleźć kogoś podobnego do niej. I tak trafiła tutaj...
Dodatkowe: -

akcept.