Srebrne Skałki

-Właściwie to dobrze, bo do tej pory siedziałam zamknięta w laboratorium- machnęła ogonem i przeciągnęła się po "wilczo-psiemu " -Athena jestem-

-Athena? Sama sobie wybierałaś imię? - zagadnęła by nie rozmawiać na temat genetyków, był to dość... drażliwy (?) temat. OD razu do głowy przyleciała jej postać iluzji Nestora tego genetycznego gbura i wrednego wypierdka!

Pod postacią wadery Sevielle weszła delikatnie stąpając po pierzynie śnieżnej. Zauważając wilczyce podeszła do nich bez namysłu.
- Witam, jestem Sevielle. - przedstawiła się szelmowsko, jak głupia.
- Słyszałam, że byłaś zielarką. Czy mogłabym u Ciebie trenować? To byłby dla mnie zaszczyt.. - skierowała pytanie do brązowej.

Spojrzała na przybyłą wilczycę i uśmiechnęła się kącikiem pyska. Cóż, była zwięzła? Nie owijała i od razu waliła prosto z mostu? O tak, ale to chyba dobrze. Bo Jasoma ceni sobie prostotę i odwagę.
- Witaj Sevielle - przywitała ją.
- Chyba nie muszę się przedstawiać, bo z tego co słyszę wiesz kim jestem. Ale przecież macie zielarza w Watasze, no chyba, że do niej nie należysz - zapytała po czym spojrzała na złocistą waderę siedzącą naprzeciw.

- Owszem, wiem. Do watahy należę, jednak nie chcę być samym zielarzem. Pomocnikiem. - usiadła, ślepia powędrowały w dal. Westchnęła i spojrzała na Jasome.

Zareagowała na słowo "wataha" stawiając uszy do pionu. Spojrzała na Seviellę
-Należysz do Watahy?- spytała ją cicho

-Rozumiem - mruknęła i uderzyła ogonem o płaską powierzchnię skałki.
- Szczerze mówiąc nie wiem czy powinnam bo w końcu nie należę już do watahy a nauczać powinien cię jej członek. Jeśli jednak utrzymamy to w tajemnicy mogłabyś się doszkalać pod moim okiem - zaproponowała. Wiatr ponownie przywiał śnieg a po ciałach wader przebiegł chłodny dreszcz. Zaczęło prószyć jeszcze mocniej.

Kiwnęła do niej łbem. Gdy dreszcz 'przeszedł' po jej ciele zamknęła oczy i wbiła pazury w ziemię. Jak ja tego nienawidzę.. pomyślała otwierając ślepia.

Zawyła cicho i zaczęła kręcić się w kółko
-Zimnoooooooo!- zaczęła jakby przecierać przednią łapą pysk

Spojrzała z dziwnym uśmiechem na złotą.
- A jak inaczej, skoro zimę mamy?

- Kiedy więc chcesz zacząć? - spytała mrużąc oczy. Ziewnęła przeciągle spoglądając w górę, na ciemne już niebo. Cóż, zima swoją drogą była ładna tylko dlaczego taka zimna!? Właśnie, jak dawno Jasoma nie była na sankach... jest w okolicy jakaś górka?

- Obojętnie, najlepiej jak najszybciej. - mruknęła cicho. Ponownie westchnęła. Z lekka jej się już nudziło.

Z powrotem usiadła na śniegu i rozejrzała się
-Śnieg... Kiedyś zawładnę światem i zniszczę śnieg...- mówiła pół żartem-pół serio

- Sądzę , że to niemożliwe - zaśmiała się na słowa Atheny.
- Możemy zacząć jutro, z rana - stwierdziła po chwili namysłu i uśmiechnęła delikatnie do wadery.

- Możemy.. - uśmiechnęła się, jednak miała w oczach niepokój. Nie wiedziała czy zdoła przybyć na czas.

//nie wiem czy tak z samego rana będę mogła wejść na komputer. może gdzieś tak o 13/14.. ^^'//

-A ja sądzę, że to pewne- popatrzyła sceptycznie na Jasomę i ziewnęła sobie
Schyliła się i liznęła trochę śniegu

Spojrzała na wadery. Przybrała swą ludzką postać, kiwnęła głową i wybiegła.

- A ja sądzę, że masz bardzo bujną wyobraźnię - powiedziała ze śmiechem w głosie i skinęła do odchodzącej wilczycy. Ciemna płachta całkowicie pokryła niebo, a pojedyncze światełka migotały na czarnym tle jakby przesyłając różne wiadomości. Jedynie biały puch odznaczał się wśród tej ciemności.

Zaczęła skakać wokół Jasomy, jej futro prawie zlewało się ze śniegiem sprawiając wrażenie jakby biały puch podskakiwał
-Nie mam bujnej wyobraźni, tylko przewiduję przyszłość!-

Zaczęła się głośno śmiać co przypominało krótkie poszczekiwanie.
- Wróżbitka? O to jaką mi przyszłość przepowiesz? - spytała przez śmiech i otworzyła pysk wystawiając język.

Przestała skakać i stanęła patrząc na Jasomę
-Będziesz piękna bogata i mądra- również się roześmiała

- Już jestem piękna, i mądra, ale do bogatej to mi daleko, oh daleko!- zachichotała i skoczyła na Athenę lądując z nią w śniegu.
-Wraaa! - warknęła przez śmiech

Podniosła się z kupką śniegu na głowie, ze śmiechem rzuciła się na Jasomę wpakowując jaw inną zaspę
-Czyli moja przepowiednia w wielu procentach się sprawdziła!- stwierdziła niby z dumą

- Jaka tam przepowiednia!? Moje piękno i inteligencja błyska na kilometry! - zarechotała po czym otrzepała z siebie śnieg i jak głupia przewróciła na bok by się w nim ponownie wytarzać, tym razem samodzielnie.

-Jakie tam piękno?- śmieje się patrząc na nią -A inteligencję właśnie widać!- zaczęła kopać w śniegu rzucając go na Jasomę